Ανάμεσα νύχτας κι αυγής παράπεσαν επικεφαλίδες λέξεις
που ονειρεύονται…… φωνήεντα
(Ποίημα αειφόρο που κάθε τρεις και λίγο αλλάζει το ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ στιχοπουκάμισο των λέξεων του)
Τράβα, λοιπόν, μια λέξη, μικρή πράσινηλέξη, απ’ την ευθυμία μιας στιγμής,
όπως την περιγράφουν οι κάμποι κι όλα τα είδη της γης που επιθυμούν ν’ ανθίσουν.
Ακόμα κι αν πεις «πέτρα»που είναι άσπαστη λέξη,
αμήν ένας ψίθυρος απ’ τις γύρω κορφές
εκβάλλει στο παράθυρό σου…
Δε λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη.
Μα πιο πολύ η λέξη«φεγγάρι»
πρασινίζει από ερωτευμένα όνειρα
καθώς στη χάρτινη ήβη της
μένει πάντα κάποια γύρις λέξεων
για την επικονίαση μαγικού ρεαλισμού.
Ας πούμε πως υπάρχει η λέξη,
που θα επινοούμε αεί με έκλαμψη
γυρεύοντας πρόσχημα απ’ Όνειρα
για ένα πουκάμισο αδειανό
για μια «Ωραία Ελένη».
Ας υπάρχει, έστω, γοητεία λέξεων
για την αποκλεισμένη επιθυμία
σαν ζωγραφιά στην Άνοιξη της Ποίησης
Ευσεβών Πόθων.
(κι άλλα φωνήεντα από το καλό ριζικό των λέξεων για την εφηβεία ΧΛΟΗΣ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟΥ τελευταίου σώματος στο λίγο ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ Ποίησης εκεί στο ιστολόγιο με τίτλο, όνομα και χάρη, στίχων Κικής Δημουλά: «Ανάμεσα νύχτας κι αυγής παράπεσαν ΕΠΙΚΕΦΑΛΙΔΕΣ ΛΕΞΕΙΣ που ονειρεύονται φωνήεντα)