Τάσος Κάρτας, Σηματολόγιο Ιωβηλαίου Ρέμβης Χρυσηίδων Σιωπής: Ποιητές άδοξοι που είναι στην ιερόδουλη αυθαιρεσία τους
Πολύτροπα τρίστιχα με πολύ μεγάλο τίτλο, Φαύλος Δούρειος Χρησμός για την πάλαι ποτέ Επιούσια Ομοιοκαταληξία: Στίχοι πρωτόπλαστοι ακλεείς παραπλέουν μεσάνυχτα τα απόκρημνα τινάγματα του μέσα βίου έξω των ακκισμών! ΠΡΟΣΟΣΧΗ ΒΑΡΑΘΡΑ ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΥΘΡΑΥΣΤΑΆλλη δουλειά δεν είχαμε (οι διάβολοι…)
-101-
Κήποι αμπελιών γεμάτοι πείσματα και μια αφοσιωμένη προκατάληψη, εικόνα ανεκπλήρωτης παραίσθησης που πλάνταξε στα νώτα εξιλαστήριου πρωινού φλύαρης Δευτέρας
όπου καθρεπτίζεται νάρκοσσος
αυτοπυρπόληση αλεξίσφαιρου λόγου
-σιωπή γεμάτη το κενό της μοναξιάς της
-102-
Τρελό σεργιάνι νοσταλγίας στο υπερθετικό της πρόσημο: αμέλησε διαλογισμούς ακέραιους, εκποίησε προφυλακτικά ηλιοτρόπια καταλαγιάζοντας πλανόδιους ωροσκόπους…
στην άκρη του νήματος θρυαλλίδα από-σιωπής
κόκκινη αναλαμπή λυρικού αντικατοπτρισμού
μεταφυσικής επιθυμίας – στα καπούλια νωπή η σκόνη του καλπασμού του ανέμου
-103-
Έξοδος κι αναγνώριση, χαρταετός στον άνεμο: είναι η σειρά σου να καγχάσεις στίχους στη λαγνεία αντιφάσεων του καιρού
ω σώμα αιώνιο σχήμα έρωτα κατά βάθος
ω σιωπή λαβύρινθε της αχανούς ψυχής
τετράγωνο της φωτιάς, γη και ύδωρ στον κύβο
-104-
Βρέχει λοιπόν μοναξιά στίχων: μ’ ένα τσιγάρο τρέχει πιο εύκολα ο ρεμβασμός διφορούμενων πόθων
καταμεσής μαινάδα η σκέψη ψάχνει το ρήμα της
κι απ’ την άλλη μεριά ενός κίτρινου φύλλου
υπέρτατη διάθεση μες στην καρδιά του φθινόπωρου
-105-
Θα ’ρθουν αναδρομικά μέρες του στοχασμού, θα εξισωθεί ο χαμένος καιρός με το μελλούμενο δρόμο, αρκεί να κρατήσεις καθάριο έρωτα φιλοσοφίας απέναντί στον ίλιγγό της
εκ των υστέρων εισβάλλουνε σε φόντο μπλάβο μυθικό
χρυσηίδες λέξεις συμπληγάδες λίμπιντο
δροσοσταλιά κόκκινης κλωστής και τα μπουμπούκια κρήνες…
Όλα τα ποιήματα ανέκδοτης ποιητικής συλλογής «Από ΜΗΧΑΝΗΣ θεοί λέξεων με το Γόρδιο Χρησμό τους» (με ΚΛΙΚ εδώ):Αυτοσαρκάζοντας τον αδιέξοδο ποιητικό μου οίστρο δολώνω μ’ άδειους στίχους αγκίστρια SMSμήπως και πετύχω μεστή τη διάθεσή σου για ονειροπολήσεις… Είπαμε όσα δε φτάνει η αλεπού… τα κάνει λυρισμό και ωραία λόγια – να ’χουμε κάτι να κρυβόμαστε πίσω απ’ τις εικόνες των λέξεων μας με το γόρδιο χρησμό τους… μηδέν εις το πηλίκο υψικαμίνου σώματος… Νόστιμον ήμαρ μεταξένιων συνειρμών στον πηγαιμό για την Κολχίδα της Ποίησης…Επίνειο Νοσταλγίας Μαγικού Ρεαλισμού (ένας στίχος που είναι να βγει) διπλό ΚΛΙΚ λοιπόν στη μηχανή αναζήτησης των ψευδαισθήσεων