ώσπου να πεις κύμινο χρώματα μουσικές χτενίζουν τις κοτσίδες του ποιήματος
γυρίζω στη στάσιμη όχθη του περυσινού καλοκαιριού, στο μπαλκόνι του φθινόπωρουτο κορίτσι με τις δίδυμες πλεξίδεςυποδύεται ένα μοβ ποτιστήριμεσούρανα της νοσταλγίας μαγικού ρεαλισμούγλάστρες με τους φίκους μυτίζουντους πόθους της νύχταςαναδύεται από το παραλήρημα κορυφαία σιωπήξόρκι στον εξπρεσιονισμό δίσεκτου χειμώναόπως η βροντή του σύννεφουαπ’ το βλέμμα της αστραπήςέτσι κρέμεται σε μια κλωστή κατηγορικός ο στίχοςνα ’χεις το νου σου στη γραμμικήτου ποιήματος υπόσχεσηνα ’χεις το νου σου στο φιλί,ροδόσταμο ερέθισμα στα πλάτη του ανέμου
Τάσος Κάρτας, Σηματολόγιο Ιωβηλαίου Ρέμβης Χρυσηίδων Σιωπής, Φαύλος Δούρειος Χρησμός για την πάλαι ποτέ Επιούσια Ομοιοκαταληξία: Στίχοι πρωτόπλαστοι ακλεείς παραπλέουν μεσάνυχτα τα απόκρημνα τινάγματα του μέσα βίου έξω των ακκισμών! ΠΡΟΣΟΣΧΗ ΒΑΡΑΘΡΑ ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΥΘΡΑΥΣΤΑ! Διπλό ΚΛΙΚ στη μηχανή αναζήτησης των ψευδαισθήσεων, για ένα στίχο που είναι να βγει…Άλλη δουλειά δεν είχαμε (οι διάβολοι…)