Εις τον πάτον της εικόνας των λέξεων του Ποιήματος: Εις αύριον οι σπουδαίες μυοσωτίδες
Τάσος Κάρτας, Ζωγραφίζοντας λεξεις ανθίζουν ποιήματα
ΛΕΖΑΝΤΑ:
Ζωγραφίζω το πρωί δυο μεγάλα μάτια απ’ ουρανό γαλάζιο
Ζωγραφίζω μιαν καινούργια μέρα εβένινη
χωρίς μεσημέρι
ζωγραφίζω το πρωί
δυο μεγάλα μάτια
απ’ ουρανό γαλάζιο
ζωγραφίζω νύχτα τους φρουρούς
σμάρι κορυδαλλούς και χίμαιρες –
εις αύριον οι σπουδαίες μυοσωτίδες
Δεν είμαι παρά το άθυρμα στις κλαίουσες μονομανίες μου
στα χείλια του ασφόδελου
ασωτεύει μια πολιτεία πασχαλίτσες
πλην η ευχή σ’ αυτή τη στιχοπλοκή
πεμπτουσία υπερεγώ
γυρεύοντας παραληρήματα της ποίησης
ό,τι κι αν ζωγραφίζω
οξιές ερειπωμένες πίσω απ’ το κρυμμένο βλέμμα
δισταγμοί που βιώθηκαν
κι άλλοι που δεν
διατέλεσαν ριπές του ανέμου στον τρύπιο ουρανό-
ζωγραφίζοντας λέξεις
ανθίζουν Ποιήματα
προσάναμμα της μοναξιάς
που κουβανώ on line στο P.C μου
[από μηχανής ΘΕΟΙ λέξεων από την ανέκδοτη e-συλλογή του Τάσου Κάρτα ΙΩΒΗΛΑΙΟ ε-ΡΕΜΒΗΣ (έρμαιο επέκεινα λερναίας εμμονής): Τόσα χρόνια μέρες και νύχτες και πορφυρά μεσημέρια, γράφω και ξαναγράφω αυτό τον Φαύλο Δούρειο στίχο, λευκή και απρόσιτη παρομοίωση στ' αναφορικό φεγγαρόφωτο, απλή σκέψη πτερόεντος λόγου άμεμπτων συμβολισμών ΕΠΙΟΥΣΙΑΣ ΟΜΟΙΟΚΑΤΑΛΗΞΙΑΣ, Νόστιμον ήμαρ για την Κολχίδα της Ποίησης, όπου αυτοσαρκάζοντας τον αδιέξοδο ποιητικό μου οίστρο, δολώνω μ’ άδειους στίχους αγκίστρια μεταξένιων συνειρμών μήπως και πιάσω μεστή τη διάθεσή σου για ονειροπολήσεις (όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει λυρισμό κι ωραία λόγια. Ένας στίχος που είναι να βγει… να κρυφτούμε πίσω απ’ τις εικόνες των λέξεων του.).
