Εις τον πάτον της εικόνας των λέξεων του Ποιήματος: Φευ πάλι θα κάνει κατακλυσμό λέξεων
Τάσος Κάρτας, Πλεκτάνη θεοφάνειας στο Ποίημα
![]()
ΛΕΖΑΝΤΑ:
Κύμβαλο άλλοθι φυλλοβόλου λόγου ω μοναξιά εισχωρείς μέσα στο βράδυ σαν κλητική προσφώνηση βοώντος θανάτου
τι πλανόδια που είναι η θλίψη
τι βλέμμα η σιωπή των στίχων
μας χωρίζουν άμαχες λέξεις ως την τέλεια Χρυσηίδα
δίψα ιαματικού πόθου
ριπές μονοσύλλαβης ερημίας
κύμβαλο άλλοθι φυλλοβόλου λόγου
πλεκτάνη θεοφάνειας στο ποίημα…
εκεί που ήξερα να πω το τέλος
εύφλεκτο σπέρμα
δρομολόγησε την εμβέλεια της βάρδιας του
στις έγκλειστες κλεψιγαμίες
ως υποχθόνια διάψευση-
φευ πάλι θα κάνει κατακλυσμό λέξεων…
κύκνειου οργασμού άναυδο σώμα
περιβόητο λευκό χαρτί
μετείκασμα θνητό
ψυχή μου διάτρητη
στη ρότα άσφαιρου τοπίου
απ’ το ανοιχτό παράθυρο
φεγγίζει η μελαγχολία του καιρού
ω μοναξιά
εισχωρείς μέσα στο βράδυ
σαν κλητική προσφώνηση βοώντος θανάτου
Τάσος Κάρτας, Πλεκτάνη θεοφάνειας στο Ποίημα
Κύμβαλο άλλοθι φυλλοβόλου λόγου ω μοναξιά εισχωρείς μέσα στο βράδυ σαν κλητική προσφώνηση βοώντος θανάτου
τι πλανόδια που είναι η θλίψη
τι βλέμμα η σιωπή των στίχων
μας χωρίζουν άμαχες λέξεις ως την τέλεια Χρυσηίδα
δίψα ιαματικού πόθου
ριπές μονοσύλλαβης ερημίας
κύμβαλο άλλοθι φυλλοβόλου λόγου
πλεκτάνη θεοφάνειας στο ποίημα…
εκεί που ήξερα να πω το τέλος
εύφλεκτο σπέρμα
δρομολόγησε την εμβέλεια της βάρδιας του
στις έγκλειστες κλεψιγαμίες
ως υποχθόνια διάψευση-
φευ πάλι θα κάνει κατακλυσμό λέξεων…
κύκνειου οργασμού άναυδο σώμα
περιβόητο λευκό χαρτί
μετείκασμα θνητό
ψυχή μου διάτρητη
στη ρότα άσφαιρου τοπίου
απ’ το ανοιχτό παράθυρο
φεγγίζει η μελαγχολία του καιρού
ω μοναξιά
εισχωρείς μέσα στο βράδυ
σαν κλητική προσφώνηση βοώντος θανάτου
[από μηχανής ΘΕΟΙ λέξεων από την ανέκδοτη e-συλλογή του Τάσου Κάρτα ΙΩΒΗΛΑΙΟ ε-ΡΕΜΒΗΣ (έρμαιο επέκεινα λερναίας εμμονής): Τόσα χρόνια μέρες και νύχτες και πορφυρά μεσημέρια, γράφω και ξαναγράφω αυτό τον Φαύλο Δούρειο στίχο, λευκή και απρόσιτη παρομοίωση στ' αναφορικό φεγγαρόφωτο, απλή σκέψη πτερόεντος λόγου άμεμπτων συμβολισμών ΕΠΙΟΥΣΙΑΣ ΟΜΟΙΟΚΑΤΑΛΗΞΙΑΣ, Νόστιμον ήμαρ για την Κολχίδα της Ποίησης, όπου αυτοσαρκάζοντας τον αδιέξοδο ποιητικό μου οίστρο, δολώνω μ’ άδειους στίχους αγκίστρια μεταξένιων συνειρμών μήπως και πιάσω μεστή τη διάθεσή σου για ονειροπολήσεις (όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει λυρισμό κι ωραία λόγια. Ένας στίχος που είναι να βγει… να κρυφτούμε πίσω απ’ τις εικόνες των λέξεων του.).
