Εις τον πάτον της εικόνας των λέξεων του Ποιήματος: Η Ποίηση του καθενός δική του ελπίδα υποτέλειας
Τάσος Κάρτας, Κάθε τρεις και τόσο μ’ άλλο στιχοπουκάμισο
ΛΕΖΑΝΤΑ:
Ουράνια κόρη γδύνεται τις αστραπές, το θείο της βιολί οπλίζει μουσική, απλώνει χρυσώνει τα βήματα το μαντήλι το ξανθό του ονείρου
η ποίηση του καθενός δική του ελπίδα υποτέλειας
μήτρα αλλόκοτης αλληγορίας
μύθος αλήθειας, σύμβολο μνηστήρων
μάθημα πάθημα φύρδην μίγδην
ουράνια κόρη γδύνεται τις αστραπές
το θείο της βιολί μπροστά στα μάτια μου
οπλίζει μουσική
βογκάει λυγάει τα κλαδιά ο βυθός
ο μαύρος της προσευχής
Απλώνει χρυσώνει τα βήματα
το μαντήλι το χρυσό του Ονείρου
ξεχειλίζει το στήθος των πραγμάτων ρωγμές
πυροβολεί εκπυρσοκροτεί
καθρέφτη κορμί
η μακριά η κάνη το περίστροφό μου
εξάσφαιρο στίχου
φύτεψα ήλιους τριαντάφυλλα σήμερα
κι απ’ τον κήπο σου πέταξε ένα πουλί
έτσι το έδεσα σκοινί κορδόνι το Ποίημα:
κάθε τρεις και τόσο
μ’ άλλο στιχοπουκάμισο
αναστενάρισσα στον πόθο
μιας στιγμής
τίποτα
[από μηχανής ΘΕΟΙ λέξεων από την ανέκδοτη e-συλλογή του Τάσου Κάρτα ΙΩΒΗΛΑΙΟ ε-ΡΕΜΒΗΣ (έρμαιο επέκεινα λερναίας εμμονής): Τόσα χρόνια μέρες και νύχτες και πορφυρά μεσημέρια, γράφω και ξαναγράφω αυτό τον Φαύλο Δούρειο στίχο, λευκή και απρόσιτη παρομοίωση στ' αναφορικό φεγγαρόφωτο, απλή σκέψη πτερόεντος λόγου άμεμπτων συμβολισμών ΕΠΙΟΥΣΙΑΣ ΟΜΟΙΟΚΑΤΑΛΗΞΙΑΣ, Νόστιμον ήμαρ για την Κολχίδα της Ποίησης, όπου αυτοσαρκάζοντας τον αδιέξοδο ποιητικό μου οίστρο, δολώνω μ’ άδειους στίχους αγκίστρια μεταξένιων συνειρμών μήπως και πιάσω μεστή τη διάθεσή σου για ονειροπολήσεις (όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει λυρισμό κι ωραία λόγια. Ένας στίχος που είναι να βγει… να κρυφτούμε πίσω απ’ τις εικόνες των λέξεων του.).
