Εις τον πάτον της εικόνας των λέξεων του Ποιήματος: στον ίδιον παρά φύσιν στίχο
Τάσος Κάρτας, Ο σπόρος ο καλός ο χερουβίμ
ΛΕΖΑΝΤΑ:
άνοιξες διάπλατα λέξεις πόδια κλαδιά, μαινάδα αμέτρητες φορές και ποίημα μία
Στο ίδιο μήκος χρώματος με την ορμή των στίχων
στην προσωματική περίοδο του ποιήματος…
ό,τι χάνεις σε ζωή
στύβοντας έμπνευση και σεκλέτια
μεταγγίζει προς τα μέσα
το σπόρο το καλό τον χειρουβίμ:
οιωνοί με τις φτερούγες της κραυγής τους ανοιχτές
οιονεί σιωπή μαρμαρένια κατακλείδα
στον ίδιο παρά φύσιν στίχο…
τρέχον σώμα πρόσω ηρέμα
κάγχασε μέσα απ’ το ακουστικό κοχύλι του
ουραγός πρίγκιπας
βασιλιάς των χορευτών της λίμπιντο
ακόρεστη δίψα ανάμνησης χρωμάτων
νοσταλγία που αποφανατίστηκε
όμαιμη σ’ ένα αμίλητο κορμί
ως τα πλάτη ηχηρών ανέμων
άνοιξες διάπλατα λέξεις πόδια κλαδιά
μαινάδα αμέτρητες φορές και Ποίημα μία
[από μηχανής ΘΕΟΙ λέξεων από την ανέκδοτη e-συλλογή του Τάσου Κάρτα ΙΩΒΗΛΑΙΟ ε-ΡΕΜΒΗΣ (έρμαιο επέκεινα λερναίας εμμονής): Τόσα χρόνια μέρες και νύχτες και πορφυρά μεσημέρια, γράφω και ξαναγράφω αυτό τον Φαύλο Δούρειο στίχο, λευκή και απρόσιτη παρομοίωση στ' αναφορικό φεγγαρόφωτο, απλή σκέψη πτερόεντος λόγου άμεμπτων συμβολισμών ΕΠΙΟΥΣΙΑΣ ΟΜΟΙΟΚΑΤΑΛΗΞΙΑΣ, Νόστιμον ήμαρ για την Κολχίδα της Ποίησης, όπου αυτοσαρκάζοντας τον αδιέξοδο ποιητικό μου οίστρο, δολώνω μ’ άδειους στίχους αγκίστρια μεταξένιων συνειρμών μήπως και πιάσω μεστή τη διάθεσή σου για ονειροπολήσεις (όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει λυρισμό κι ωραία λόγια. Ένας στίχος που είναι να βγει… να κρυφτούμε πίσω απ’ τις εικόνες των λέξεων του.).
