Νόστιμον ήμαρ μεταξένιων συνειρμών στον πηγαιμό για την Κολχίδα της Ποίησης: Ό,τι κι αν συναντήσεις όμως στην e-ΕΝΔΟΧΩΡΑ μου, μην πεις ότι η ΕΙΚΟΝΑ σε ξεγέλασε, πως φταίνε οι λέξεις, κλεψύδρες σε τόση μελαγχολία… «δίνες επιθυμιών στα έγκατα κτερίσματα της ρέμβης»… Αν πάλι ψάχνεις «κοράλλια και μαργαριτάρια, κεχριμπάρια κι έβενους, κάποιο ξανάσασμα, μιαν επαλήθευση σχεδόν αιωνιότητας, τρέμουσες φωταψίες της άλλης όχθης», ή «ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής», πρέπει πρώτα να «κουβανείς μες στην ψυχή σου «έξι και μια τύψεις για τον ουρανό» κι «εφηβεία λέξεων τελευταίου σώματος με «κατανόηση της ματαιότητος των μεγαλείων». Τότε η «υπεροψία και η μέθη» δε σε γέλασε. Ο δούρειος ίππος για την επιούσιο ομοιοκαταληξία προπατορικής σταγόνας από μετάξι δεν είναι αντικατοπτρισμός… και «εύφλεκτοι ορίζοντες σιωπής», «ροδόσταμο στη στύση των ονείρων» θα συνθέτουν «ένα τοπίο ανοχής στην εύγλωττη μας Κυριακή» , αυτό που οι σοφοί το λένε ΠΑΛΙΝΤΟΝΟ ΑΡΜΟΝΙΗ στων υακίνθων την παντάνασσα σιωπή. Ω μοναξιά εισχωρείς μέσα στο βράδυ δια πυρός και συμβόλων! Ω κλητική ονείρωξη υποτελής σε γραμματικές συναισθημάτων όταν υποφώσκει προπαραλήγουσα μακρά συνωστισμού σιωπής βοώντος «ΑΦΗΣΕ ΜΕ ΝΑ ’ΡΘΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ» (Τάσος Κάρτας, Από μηχανής ΘΕΟΙ λέξεων Επιούσιας Ομοιοκαταληξίας: δολώνω μ’ άδειους στίχους στιχάκια SMSμήπως και πιάσω μεστή τη διάθεσή σου για ονειροπολήσεις)
Οι ΛΕΞΕΙΣ μέσα στο Ποίημα εικόνες σκέψεων και συναισθημάτων είναι και οι ΕΙΚΟΝΕΣ που τις έντυσαν, λαβύρινθος επιθυμίας λέξεων για πράγματα που αρχίζουν να συμβαίνουν ερήμην, στίχοι εικονολάτρες, φωτογραφία λεξιθήρας και η ευπροσήγορη ηχώ της μοναξιάς, μηδέν εις το πηλίκο υψικαμίνου σώματος, με το στιχοπουκάμισο μυριάδων «μνήσθητι» σμαράγδι υπονοούμενο, που βάρδα φουρνέλο, δαγκώνει τα όνειρα στις ρώγες μιας λέξης που πάντα ρει, Λαιστρυγόνες κύκλωπες δηλαδή onlineστα έγκατα κτερίσματα της ρέμβης του P.C. μου κι ένας ειρμός Μεσσίας εν ριπή σέπαλου αίρει μεσίστιες απορίες αείφυλλων γυναικών… Είπαμε όσα δε φτάνει η αλεπού, τα κάνει λυρισμό κι ωραία λόγια – να ’χουμε κάτι να κρυβόμαστε πίσω απ’ τις εικόνες των λέξεων μας με το γόρδιο χρησμό τους. Η Ποίηση του καθενός δική του ελπίδα υποτέλειας
Γυναίκα σε στάση φαύλης αναμονής
Όλα ήταν ριγμένα στο μεγάλο πιθάρι της φαντασίας
προθέσεις ερασιτέχνη φωτογράφου
με εσωτερικές διαστάσεις χίλιες και μια νύχτες,
δρομολόγια επιθυμιών αεί και νυν
μ’ επιστροφή από το ζουμ
όπου δαγκώνει τα όνειρα στις ρώγες:
ναύλος για τη λινή κοιτίδα της κυριολεξίας,
επίνειο του τμήματος μεταγωγών των στίχων
κι από την έξω τη μεριά
γυναίκα σε στάση φαύλης αναμονής
άκρατη ποζάρει στη δίνη της παρομοίωσής της
καθώς από το διερχόμενο ανοιχτό παράθυρο
ξεπροβάλλει προσεχώς σαν το κυρίως θέμα
ειδυλλιακό τοπίο νεκρής φύσης,
που με τους σταλακτίτες επικεφαλής
σεληνιάζεται ανερμάτιστα με κιβωτό χρωμάτων
καθώς δυο σύννεφα του χθεσινού λυγμού
λικνίζονται στον ολογάλανο βυθό
της κόρης των ματιών της
Μικρό πράσινο επίνειο Επιούσιας ομοιοκαταληξίας
Όνειρα που ονειρεύονται την ηχώ της μοναξιάς τους: το θέμα ήταν η αδημονία των χρωμάτων, εφησυχασμένο ασπρόμαυρο γυμνών κορμιών οριζοντίως και καθέτως υποψίες μοβ στιχομυθίες χειλικές μπορντό καλός αγωγός γυμνού διλήμματος: δίχα στεναγμών, περί κάλλους περίακτοι συμβολισμοί με νήπιους πυρετούς μέσα συθέμελης ζωής μετείκασμα θνητό μικρό πράσινο επίνειο επιούσιας ομοιοκαταληξίας ούρλιαξε σαν έτοιμο από καιρό της λαγνείας σου τον τελευτώντα ρεμβασμό… Κύκνειοι κάλυκες αείφυλλων γυναικών στα έγκατα κτερίσματα της ρέμβης του P.C. μου
Απλή σκέψη του λέγοντος όνειρα του μη πραγματικού
Ιώ Βάκχε
σημείο απέραντο δυο κατά λέξη δισταγμών
χαρίζοντας τη λάμψη του τυχαίου «κλικ»
στις λέξεις που έντυσαν κατάσαρκα
είλωτες υπερρεαλισμούς-
απλή σκέψη του λέγοντος όνειρα του μη πραγματικού
ικεσίας στεφάνι σε ποιο βωμό;
ο φακός από μόνος του από μηχανής Ποίημα
αγγίζει υποβολιμαία της φωτοσκίασης το χάζι
καθώς απ’ τα ψηλά τ’ αλώνια διγενών στίχων
γυναίκα ποθεινότερη απ’ τα κρουστά φτερά της
ανασαίνει ριπές μονοσύλλαβης ερημίας
ο φωτογράφος εντωμεταξύ παλίμβουλος
γλιστρά και χάνεται
σε αυτοσχέδιες ζωγραφιές
νερατζούλας φουντωτής:
πλεκτάνη Επιφάνειας Λέξεων στο Ποίημα
Ισόβιες διαθέσεις με νήπια βήματα δίχως το ποιητικό τους όνομα ακόμα
εφηβείες δαμασκηνιές μες σε χαλκόδετες ορμές, ποτάμια υφιστάμενα στα κόκαλα της μοναξιάς, φόβοι διαπεραστικοί και άναρθροι δίχως το ποιητικό τους όνομα ακόμα… επιθυμία ασέλωτη φοράδα, θελκτική φυγή προσωπικού μύθου με ύπουλη αφθονία αναρρίχησης σμίγουν στον ύπνο και το ξύπνο μου ισόβιες διαθέσεις με νήπια βήματα κι η στειρότητα εμβόλιμης βροχής σαστίζει μπρος στου φακού τα ρυθμικά τα μάγια- με χρυσή ανταύγεια ονείρου στα μαλλιά τρέχων λυρισμός κίτρινων συμβολισμών σε μιαν απαρνημένη γεωγραφία του σώματος ευκτικές ανδρειωμένης μπόρας… Φόβοι διαπεραστικοί και άναρθροι με ύπουλη αφθονία αναρρίχησης
Μια νύχτα το ίδιο περαστικό όνειρο γύρισε στον τόπο της πρώτης λέξης
μόνος έμεινα με το μαχαίρι και τη νύχτα
γύρω από μια σκιά υδροχόου άνοιξης
μέχρι το πετσί της μοναξιάς της κόμοδης
ποια ηδονή του ιμπρεσιονισμού ασπρόμαυρου τοπίου;
σε ποιον ιστό του μέλλοντος σκύβαλο παραλήρημα;
τι με φιλεύει η αναμονή που έχω κλωσήσει;
κεραυνοβόλα σύμπτωση έρωτα και πηλού…
εκ των υστέρων
εισβάλλουνε σε φόντο μπλάβο μυθικό
γαλάζιοι πόθοι με την περαστική ματαιοδοξία τους
πείσματα νηπενθή στη μισάνοιχτη ρέμβη τους,
τελεία και παύλα ευπρεπής-
Αίμονας, Οιδίποδας κι άλλοι μασκοφόροι
«εὐθύς νέοι ὄντες»,
«παρά γνώμην κινδυνευταί»
τέτοιοι εμείς γεννηθήκαμε…
«γένοιτο μεντάν χατέρω καλῶς ἔχον»
δια «ἐλέου καί φόβου» κάθαρση…
Μόνος έμεινα με το μαχαίρι και τη νύχτα
σκύβαλο παραλήρημα υδροχόου άνοιξης
Τόσα χρόνια μέρες και νύχτες και πορφυρά μεσημέρια γράφω και ξαναγράφω αυτόν το Φαύλο Δούρειο Στίχο, λευκή και απρόσιτη παρομοίωση σαν την αμείλικτη σιωπή στο ανηφορικό φεγγαρόφωτο… απλή σκέψη πτερόεντος λόγου άμεμπτων συμβολισμών… γράφω και ξαναγράφω αυτόν το Φαύλο Στίχο, Ομοιοκαταληξίες Χρυσηίδων Σιωπής, άνω σχώμεν ευσεβείς πόθους, όλο ανεβαίνοντας ακάλυπτους στίχους κι όλο ξοδεύοντας μαγικές εικόνες ουρανό… Αυτοσαρκάζοντας τον αδιέξοδο ποιητικό μου οίστρο, δολώνω μ’ άδειους στίχους αγκίστρια SMSμήπως και πετύχω μεστή τη διάθεσή του για ονειροπολήσεις…