Πολύτροπα τρίστιχα με πολύ μεγάλο τίτλο, Φαύλος Δούρειος Χρησμός για την πάλαι ποτέ Επιούσια Ομοιοκαταληξία: π.χ. γυναίκα σε στάση φαύλης αναμονής άκρατη ποζάρει στη δίνη της παρομοίωσής της με επιμύθιο: «δολώνω μ’ άδειους στίχους αγκίστρια SMSμήπως και πιάσω μεστή τη διάθεσή σου για ονειροπολήσεις… (Δούρειος Ίππος για την άλωση λέξεων την 3ημέρα κατά τας γραφάς ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ google…)
![]()
Τόσα χρόνια μέρες και νύχτες και πορφυρά μεσημέρια γράφω και ξαναγράφω αυτόν το Φαύλο Δούρειο Στίχο, Λευκή και Απρόσιτη Παρομοίωση σαν την αμείλικτη σιωπή στο αναφορικό φεγγαρόφωτο… Απλή σκέψη πτερόεντος λόγου άμεμπτων συμβολισμών… Άνω σχώμεν ευσεβείς πόθους όλο αναβαίνοντας ακάλυπτους στίχους κι όλο ξοδεύοντας μαγικές εικόνες ουρανό, Έρμαιο Επέκεινα Λερναίας Εμμονής στην Άτροπο επιθυμία, πρεσβυτέρα των Ποιητών
-1-
Όλα ήταν ριγμένα στο μεγάλο πιθάρι της φαντασίας ναύλος για τη λινή κοιτίδα της κυριολεξίας
προθέσεις ερασιτέχνη φωτογράφου με εσωτερικές διαστάσεις χίλιες και μια νύχτες
δρομολόγια επιθυμιών αεί και νυν
μ’ αποστροφή από το ζουμ όπου δαγκώνει τα όνειρα στις ρώγες
-2-
Κι από την έξω τη μεριά γυναίκα σε στάση φαύλης αναμονής άκρατη ποζάρει στη δίνη της παρομοίωσής της
απ’ το διερχόμενο ανοιχτό παράθυρο ξεπροβάλλει προσεχώς σαν το κυρίως θέμα
ειδυλλιακό τοπίο νεκρής φύσης
που με τους σταλακτίτες επικεφαλής σεληνιάζεται ανερμάτιστα με κιβωτό χρωμάτων
-3-
Δυο σύννεφα του χθεσινού λυγμού λικνίζονται στον ολογάλανο βυθό της κόρης των ματιών της
όνειρα που ονειρεύονται την ηχώ της μοναξιάς τους
δίχα στεναγμών, περί κάλλους
περίακτοι συμβολισμοί με νήπιους πυρετούς μέσα συθέμελης ζωής
-4-
Ένα στίχο παντογνώστη αφηγητή ονειρεύομαι με εσωτερική εστίαση συν (πλην) ΟΥΣΙΑΣ
αίφνης ονειροδίαιτο δυο κατά λέξη δισταγμών
με το στιχοπουκάμισο μυριάδων μνήσθητι
σμαράγδι υπονοούμενο είλωτα υπερρεαλισμού
-5-
Ούρλιαξε σαν έτοιμος από καιρό της λαγνείας σου τον τελευτώντα ρεμβασμό
κύκνειοι κάλυκες αείφυλλων γυναικών
στα έγκατα κτερίσματα της ρέμβης του P.C. μου…
(σε ποιον ιστό του μέλλοντος σκύβαλο παραλήρημα)
-6-
Άνοιξες διάπλατα τα πόδια κραδαίνοντας τρυφερά ξεσπάσματα λέξεων μαινάδα αμέτρητες φορές και Ποίημα μία
Γαλάζιοι πόθοι με την περαστική ματαιοδοξία τους
πείσματα νηπενθή
στη μισάνοιχτη ρέμβη τους
-7-
Απ’ το ένα σου το αφτί φωνήεντα γκρενά απ’ το άλλο μου τι αφτί προσήκον κόκκινο ανοιχτό ανάσκελα προσήκει
χρώματα δισταγμοί συνηρημένοι
συν Αθηνά κι άλλες παρωπίδες «δήθεν»
σε μαύρο φιλμ βουβό αμφιβολία δρυοκολάπτης κυκλάμινου
-8-
Με καραβιές εξώφυλλου τρέχοντος ερωτισμού εν ριπή οργασμού σε δίψασα ξανθό κρασί
όποιος μπαίνει στο μίσχο του ποιήματος
υγρός και θρύψαλο βαθύς και εύοσμος γυμνός μες την αχλή του
θα φτάσει στο σμαράγδι του υο υπονοούμενο-
-9-
Αίρων μεσίστιες ερωτήσεις αμφίστομο ερήμην πάντα
πέρα βρέχει scrabbleνοημάτων μονόλογων
Χρυσηίδες στίχων συμπληγάδες λίμπιντο
Λαιστρυγόνες Κύκλωπες onlineστα έγκατα κτερίσματα της Ρέμβης του P.C. μου μηδέν εις το πηλίκον υψικαμίνου σώματος
-10-
Ένας ειρμός Μεσσίας εν ριπή σέπαλου: δεύτε πολύπαλγκτον σπασμό λαξευμένο πολύτροπα σε φλοίσβο αυτοσαρκασμού
μεσολαβούν στίχοι εικονολάτρες, φωτογραφία λεξιθήρας
στα συμφραζόμενα χρυσής ανταύγειας ονείρου
μικρό άσπρο πανί πόθου σεργιανίζει
-11-
Πλην ο αφαλός της μοναξιάς υποτελούς αιδοίου ομοιοπαθητική αναμόχλευση εκείνης της κόκκινης πεταλούδας των αγρών με τα φτερά της καστανιέτες στο χορό των λουλουδιών
θα κυκλοφορήσω στα χέρια σου λευκός, οι παλάμες μου θα γιομίσουν άστρα;
το πράσινο φως της πιο μακρινής κατάφασης αργεί;
σιωπή και ποίηση εικόνες χιαστί
-12-
Τύπος των ήλων από μυριάδες ιαχές σιωπής χρυσαλιφούρφουρης
έρχεσαι από μακρινούς ορίζοντες
περνάς και χάνεσαι στην ανατολή
κάποτε θα σταθείς και θα κλέψω τη δίνη του ίσκιου σου-
-13-
Στα διάσελα του ιάμβου σ’ αυτό ή σ’ άλλο ποίημα επτά πλέθρα έπιασε πέφτοντας ο στίχος
«έρως ανίκατε μάχαν» σε κυνηγούν ερινύες συνήθειας στη γαλάζια υδατογραφία
πείσματα νηπενθή στην πλανόδια ομορφιά των κρίνων
περιούσια κατακλείδα που η αναμονή έχει σμιλέψει
-14-
Μας χωρίζουν άμαχες λέξεις εκατομμύρια έτη φωτός ετοιμόρροπή σιωπή, εύφημη χρεία στιχάκια αλληλέγγυα στην ποιητική τους αναδίπλωση
στιγμές με τη λάμψη της αστραπής
αιώνες με τη σφοδρότητα της καταιγίδας
άπω βούκινο ερημίας έσω
-15-
Με υποτάσσει η πεμπτουσία των ανατροπών με διαπερνάει σειρήνα Φαντασίας και Λόγου
ποιήματα μηρυκάζουν άλλα ποιήματα,
γραμμική άβατων στίχων
στ’ άδυτο περιθώριο άλλων στίχων προτρέχει
-16-
Κύκνειοι κάλυκες οργασμού λάμνουν τη μεροληψία τους εις το θεαθήναι των λέξεων
πόθος αναστενάρης μέσα σ’ άλλους πόθους
που κάπως ξέρει από μελαγχολία
από μηχανής Θεοί Λέξεων και τα πάντα ασημένια ποιήματα
-17-
Σε ποιανού όνειρο μέσα είμαι, είσαι άραγε;
αν όλα τούτα είναι σκιές, εμείς πού είμαστε τάχα;
κι ο έρωτας, το ποίημα, η αγωνία του η κρυφή
πού απαγκιάζουν έξω απ’ το αμπάρι τους;
-18-
Σείστρο του ανέμου όλη τη νύχτα σαν αγαπιέσαι – επιδείνωση άστατου Ποιήματος
στου ουράνιου τόξου τις λιόκαλες σπονδές
σκύβαλο παραλήρημα φυλλοβόλου λόγου
περίακτοι συμβολισμοί αείφυλλων γυναικών-
-19-
Σημαδιακές κουβέντες όστρια μοναξιά στα μάτια σου τα χρόνια λόγια τα πάθη λάθη σε χέρια γυρίζουν και προπορεύονται απ’ την ανέμη των Ποιητών
σ’ άλλων ερωτευμένων τα νικηφόρα όνειρα
θ’ ανταμώνουμε κυματισμούς ηδονικών βλεμμάτων
οιωνοί με τις φτερούγες της κραυγής τους ανοιχτές-μαρμαρένα κατακλείδα
-20-
Ό,τι χάνεις σε ζωή στύβοντας έμπνευση και σεκλέτια μεταγγίζει προς τα μέσα το σπόρο το καλό τον χερουβίμ
τρέχον σώμα πρόσω ηρέμα
κάγχασε μέσα απ’ το ακουστικό κοχύλι του
ουραγός πρίγκιπας βασιλιάς των χορευτών της λίμπιντο
-21-
Στο ίδιο μήκος κύματος με την ορμή των στίχων στην προσωματική περίοδο του Ποιήματος
τρομάζω στη γλώσσα των ποιητών το άγχος της μετ’ επανόδου διαδρομής
πυρ, γυνή και ποίημα τελεσφόρο
κάτι ακόμα που ήταν να ειπωθεί αλλά δεν βρέθηκαν έκπληκτες λέξεις
-22-
Ιδιωτική Οδός δημόσιων λιθοβολισμών όπου στον ίδιο παρά φύση στίχο θ’ αποστάξουνε οι αυριανές μας τύψεις
όμως σ’ αυτό εδώ το Ποίημα προπατορική χαρούλα η ποδηλάτισσα
διασχίζει κάθετα το πρωινό μας Σάββατο
αρμενίζοντας όλες τις ευκτικές παράλληλα μ’ ένα στριγκό κουδούνι
-23-
Προσπέραση στιγμιαίας νοσταλγίας από τη γυαλιστερή πλευρά ζουμ ποδηλατοδρόμου
και βλέπω εκείνη τη γυναίκα
φωτιά ψηλή σα ρίγος αναμνηστικό της προσευχής
εικόνισμα που δείχνει την ψυχή όλων των λουλουδιών-
-24-
Θέση περίοπτη στο Ποίημα για τη λέξη εσκεμμένα
έχω πιαστεί στην ίδια παγίδα με Λαιστρυγόνες Κύκλωπες
τη Μαρία Μαγδαληνή θλιμμένη Παναγιά
τις πιο πολλές φορές ήταν Πάσχα κι έριχνε μια ψηλή βροχή Μεγάλης Παρασκευής
-25-
Συνονθύλευμα Κυριακής εστίασης, γόρδιο κενό, διελκυστίνδα χρόνου, χώρου, ιδεών δεκαπεντασύλλαβων
τόσος καιρός στο όνειρο βάρδια στη βροχή
πνιγμένοι στίχοι σ’ ανελέητες στιγμές
βοήθεια-βοήθεια με σβησμένη τη κραυγή της
-26-
Προτού να είσαι σε θέση να διαλέξεις άκλιτες λέξεις απλώνεται άρδην ατέρμονο Ποίημα –μοναξιά παντάνασσα
δεσμώτης στον ίλιγγο της σκιάς των λέξεων
γυμνός από γραφή και έμπνευση
έμαθα να κρύβω ό,τι πιο πολύ ποθώ – ό,τι κρύβω όλη η αλήθεια
-27-
Νόστιμον Ήμαρ μεταξένιων συνειρμών στον πηγαιμό για την Κολχίδα της Ποίησης
οι λέξεις μέσα στο Ποίημα εικόνες σκέψεων και συναισθημάτων είναι
και οι εικόνες που τις έντυσαν λαβύρινθος επιθυμίας
για πράγματα που αρχίζουν να συμβαίνουν
-28-
Ω μοναξιά εισχωρείς μέσα στο βράδυ δια πυρός και συμβόλων πόθου υποτελούς σε γραμματικές συναισθημάτων
Ω κλητική ονείρωξη φωτογράφου Ποιητή
όταν υποφώσκει προπαραλήγουσα μακρά συνωστισμού σιωπής
κραυγή βοώντος «Άφησε με να’ρθω μαζί σου»
-29-
«Ας βγουν οι λέξεις λυγαριές και τα μπουμπούκια κρήνες», που λέει και ο Ποιητής, ν’ αποδεκατίσουν τ’ αποσιωπητικά που φωταγώγησα στο παρακατιανό μου Ποίημα
η παρομοίωση πέτυχε επωδός μεταφορά
αλλά ο ασθενής στίχος δούρειος χρησμός
κάθε τρεις και τόσο μ’ άλλο στιχοπουκάμισο…
-30-
Στίχοι άηχοι φωνές υποδόριες – πόση υστεροφημία επένδυσες στις εγγενείς τις αντιφάσεις
με τις λέξεις δεν βγάζεις άκρη
για αλλού ξεκίνησες κι αλλού αυτές σε πάνε
στο τεντωμένο σχοινί τους ισορροπούν χρώματα μιας ανάγκης λανθάνουσας για ουρανό
-31-
Λάχεσις, Κλωθώ, Άτροπος υστερόβουλες, ψευδώνυμος συμβολισμός για την απρόσωπη λαγνεία
ή τελικά και τέλεια το υποκείμενο του ηλιόπληκτου ποιήματος
πνέοντας μένεα
στην ασύστολη μονέδα της ετεροπροσωπίας του
-32-
(πάροδος): Χοηφόρος Πεζή μεταφορά, ένα κλειδί Ποιητικών αναγωγών
Ως γνωστό τοις πάσι, το μεγαλείο της ομορφιάς στην ποίηση, βρίσκεται στη δύναμη της μεταφοράς, στους πολλαπλούς συμβολισμούς και ελιγμούς της γλώσσας, στο κατιτί που αμέσως μετά το ποίημα μπορεί να «τρέξει» μέσα σου άφοβα, όπως η Κοκκινοσκουφίτσα στο δάσος με τους «μεταμορφωμένους» λύκους... Γιατί «όποιος θέλει να δει το φυλακτό της ασημένιας μοίρας του, πρέπει πρώτα να επιβιώσει ποιητικά».Ο κάθε στίχος βέβαια σέρνει την κυριολεξία του, που «κοινή θνητή» για όλους, θα διαβεί απαρατήρητη, εκτός κι αν ταλέντο και πρωτοτυπία της χαρίσουν έκλαμψη οριστική και δίκαια – έτσι κι αλλιώς το παιχνίδι με σύμβολα και ερμηνείες έχει τη ξεχωριστή δική του ιστορία για το μύστη, που η επίμονη αυτοάσκηση χρόνων έγινε κλειδί πρόσβασης στο φλοίσβο το ποιητικό.Τότε οι μεταλλάξεις κάθε στίχου, με εικονολογίες ελεύθερες και στη μορφή και στην ουσία, είναι η αφετηρία κι άλλου νοήματος κατά το δοκούν του αναγνώστη – να για παράδειγμα, το τελευταίο δίστιχο στην ΕΠΙΟΥΣΙΟ ΟΜΟΙΟΚΑΤΑΛΗΞΙΑ,σαν μια κοινή πρόσκληση για φωτογραφία πορτρέτου, είναι καταδικασμένη απ’ την αρχή – όσες φορές και με όποια μορφή κι αν χρησιμοποιηθεί. Αν όμως αρχίσει να αναπνέει μεταφορικά / συμβολικά, τότε «υπερυψώνεται και περιδινείται» διαφορετικά στον καθένακαι εκεί ακριβώς είναι το σημαίνον : ο αύξων ερεθισμός από την επανάληψη και τη μεταγραφή (μ’ άλλους τρόπους κάθε φορά) της πιο καθημερινής κοινοτυπίας, παραδείγματος χάρη η Σταχτοπούτα και το Μαγεμένο Βασιλόπουλο στο γνωστό το μύθο...και ο σαλτιμπάγκος χρόνος που τίποτα δεν μπορεί ν’ αναιρέσει την αδηφάγο έπαρση της παρουσίας του. Γιατί τα σενάρια υπονοούμενων συμβολισμών είναι ευάλωτα στις κοινότητες της έμπνευσης και αντηχούν απέραντα μέσα στους χρόνους, από την πρώτη αυγή της ποίησης έως την τελευταία ηχώ της υστερόγραφης επιθυμίας... όπου «ο τρίποδας στημένος (θα) την καρτερεί» στο φόβο του άναυλου και φευγαλέου «κλικ», για την απομυθοποίησή της:Υποθέσεις πολλές λοιπόν να κάνεις ψάχνοντας διαρκώς συμβολισμούς, που εσένα πιο πολύ θ’ αγγίζουν, ανατρέποντας τη στυγνή κι έξαλλη κυριολεξία της καθημερινότητας. Και σ’ αυτή τη διαδικασία, τη μαγικά προσωπική, ο ποιητής δεν έχει άλλο λόγο και να παρέμβει πλέον δεν μπορεί ούτε κι αν - επιλογικά σ’ αυτή τη «ΧΟΗΦΟΡΟ ΠΕΖΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ» -(απο)τελειώσει αυτή την πρό(σ)κληση με τον έσχατο και ξέφρενο (γι’ αυτόν) αυτοσαρκασμό (με ΚΛΙΚ εδώ)
-33-
Μην παίζεις με τις λέξεις τα προσανάμματα της μοναξιάς μην φάσκεις κι αντιφάσκεις γι’ αυτό τον ένα λόγο που είναι «νέμεση», «δόλος», «εγκώμιο πρηνηδόν», «μια αρκούδα καφε»
το θρόισμα της μαγεμένης πεταλούδας
η στάχτη του ποιήματος που ρίχνεις στο κρασί σου για να μεθάς πολύ
κι η Γερακίνα που με το γυναικείο πεπρωμένο της θα κορφολογήσει στο φασκιωμένο με λιλά και άσπρα χρυσάνθεμα κολοβό σου ποίημα, τα ασαφή του όρια…
-34-
Το καταπέτασμα της εξουσίας στίχων λαξευμένο σε άμεμπτο μάρμαρο εξοστρακίζει λίμπιντο στην άκρη μεταξένιων ονείρων
Και το παιχνίδι θα βρει δωμάτιο ν’ απλώσει τα τουβλάκια του
θα βρει παιδί μες στον Εαυτό για συμπαίχτη
θα βρει χέρι ν’ αποτυπώσει τις συγκινήσεις καθώς η Ζωή του παραδίδει το μετάλλιο της Ποίησης σε φιλιά πρωινής καλλιγραφίας
-35-
Στο μπαλκόνι του φθινόπωρου το κορίτσι με τις δίδυμες πλεξίδες υποδύεται ένα μοβ ποτιστήρι
μεσούρανα της νοσταλγίας μαγικού ρεαλισμού
γλάστρες με τους φίκους μυτίζουν τους πόθους της νύχτας
κι αναδύεται από το παραλήρημα κορυφαία σιωπή ξόρκι στον εξπρεσιονισμό δίσεκτου χειμώνα
-36-
Όπως η βροντή του σύννεφου απ’ το βλέμμα της αστραπής έτσι κρέμεται σε μια κλωστή κατηγορικός ο στίχος
να ’χεις το νου σου στη γραμμική του ποιήματος υπόσχεση
να ’χεις το νου σου στο φιλί,
ροδόσταμο ερέθισμα στα πλάτη του ανέμου
-37-
Ώσπου να πεις κύμινο χρώματα μουσικές χτενίζουν την κοτσίδα των ονείρων σου
το καταπέτασμα της εξουσίας στίχων λαξευμένο σε άμεπτο μάρμαρο
εξοστρακίζει λίμπιντο
πέρα βρέχει scrabbleνοημάτων μονόλογων χιονίζει Χρυσηίδες στίχων
-38-
Μα εγώ δεν είμαι παρά το άθυρμα στις κλαίουσες μονομανίες μου
«αν δεν ρισκάρεις με παρόν κανένα παρελθόν δεν πνίγει μέλλον»
τάδε έφη Γιάννης Βαρβέρης
κρυφά ερωτευμένος σ’ ένα Ποίημα με μια παλιά cortina
-39-
Ψυχή μου διάτρητη στη ρότα άσφαιρου τοπίου
όμαιμος σε μια λάμψη σαν της αστραπής
στων υακίνθων την ουράνια σκάλα
σ’ ένα ενάλιο κορμί ως τα πλάτη ηχηρών ανέμων
-40-
Η Ποίηση μια ήττα στο παρόν, ο Ποιητής ο πιο γενναίος απ’ τους ηττημένους, χρονομέτρης του μηδέν άγαν
τι τέξεται η επιούσια έκφραση; ποιο γόητρο ξοδεύουνε οι λέξεις της;
σε ποιο λημέρι αποκοιμήθηκε σειρήνα έμπνευσης;
μήπως αναρωτιέσαι ανέξοδα κλώθοντας δίκλωνες κραυγές απ’ την αφάνεια σου;
-41-
Να σηκωθεί η φούστα σου στης μοίρας μου το δρόμο
να γδύνεσαι χαμόγελα και λάγνα σ’ αγαπώ
για να ψιλώνω ως τα κατάρτια του ουρανού
όπου παραμονεύει το αειπάρθενο φιλί σου-
-42-
Αιωνόβια προσμονή σαν αγιασμός στα μάτια, μούσα ανάγλυφη μοναξιά μ’ αυτό το πλευρό να κοιμάσαι
διάττοντες στίχοι κλιμακτήριος ρυθμός
κοπάδι μαδημένες μαργαρίτες
γλυκοματιάζοντας συνουσία διττή ασπαίρει και βογκά στύση αποδημητική-
-43-
Οι προτάσεις των Ποιητών σειρήνες μ’ απειλή και κίνδηνο, μεγαλώνουν στην αφαίρεση μυριάδων «μνήσθητι»
στα χείλια του ασφόδελου μια πολιτεία πασχαλίτσες
η ποίηση του καθενός δική του ελπίδα υποτέλειας
μήτρα αλλόκοτης αλληγορίας μύθος αλήθειας, σύμβολο μνηστήρων μάθημα πάθημα φύρδην μίγδην
-44-
Απλώνει χρυσώνει τα βήματα το μαντήλι το χρυσό του Ονείρου ξεχειλίζει το στήθος των πραγμάτων ρωγμές
ουράνια κόρη γδύνεται τις αστραπές
το θείο της βιολί μπροστά στα μάτια μου οπλίζει μουσική
βογκάει λυγάει τα κλαδιά ο βυθός ο μαύρος της προσευχής
-45-
Φύτεψα ήλιους τριαντάφυλλα σήμερα κι απ’ τον κήπο σου πέταξε ένα πουλί
τι πλανόδια που είναι η θλίψη
τι βλέμμα η σιωπή των στίχων
μας χωρίζουν άμαχες λέξεις ως την τέλεια Χρυσηίδα
-46-
Έτσι το έδεσα σκοινί κορδόνι το Ποίημα, κάθε τρεις και τόσο μ’ άλλο στιχοπουκάμισο
δίψα ιαματικού πόθου ριπές μονοσύλλαβης ερημίας
κύμβαλο άλλοθι φυλλοβόλου λόγου
πλεκτάνη θεοφάνειας στο ποίημα…
-47-
Φευ! Πάλι θα κάνει κατακλυσμό λέξεων
εκεί που ήξερα να πω το τέλος
εύφλεκτο σπέρμα δρομολόγησε την εμβέλεια της βάρδιας του
στις έγκλειστες κλεψιγαμίες ως υποχθόνια διάψευση-
-48-
Κύκνειου οργασμού άναυδο σώμα περιβόητο λευκό χαρτί ψυχή μου διάτρητη στη ρότα άσφαιρου τοπίου
απ’ το ανοιχτό παράθυρο φεγγίζει η μελαγχολία του καιρού
ω μοναξιά εισχωρείς μέσα στο βράδυ
σαν κλητική προσφώνηση βοώντος θανάτου
-49-
Δεν είμαι παρά το άθυρμα στις κλαίουσες μονομανίες μου στα χείλια του ασφοδέλου μια πολιτεία πασχαλίτσες
Ζωγραφίζω μιαν καινούργια μέρα εβένινη χωρίς μεσημέρι
ζωγραφίζω το πρωί δυο μεγάλα μάτια απ’ ουρανό γαλάζιο
ζωγραφίζω νύχτα τους φρουρούς σμάρι κορυδαλλούς και χίμαιρες – εις αύριον οι σπουδαίες μυοσωτίδες
-50-
Πλην η ευχή σ’ αυτή τη στιχοπλοκή πεμπτουσία υπερεγώ γυρεύοντας παραληρήματα της Ποίησης
ό,τι κι αν ζωγραφίζω οξιές ερειπωμένες πίσω απ’ το κρυμμένο βλέμμα
δισταγμοί που βιώθηκαν κι άλλοι που δεν
διατέλεσαν ριπές του ανέμου στον τρύπιο ουρανό-
-51-
Ζωγραφίζοντας λέξεις ανθίζουν Ποιήματα προσάναμμα της μοναξιάς που κουβανώ onlineστο P.C. μου
Ουρανό ατένιζες που έφτιαξες με βλέμματα συνομήλικα με τη σιωπή
μισή τυφώνας βάρδια φουρνέλα ιχώρ μισή ύλη σπέρματος και απορία χαλεπή
πνιγμένη σε υπαινιγμούς με όνειρα – γυριστρούλα σιωπή στα πιο ψηλά τα κείμενα
-52-
Τις πρώτες μέρες έχεις να πεις πολλά έπειτα συνηθίζεις κι αυτό που έχεις το φυλάς αρτεσιανό της Κυριακής ανήκεστο Δευτέρας μη σε βρει η μέρα μ’ άλλους στίχους αποστροφής
γοργά καθώς διαβαίνει λεξικό τοπίο
λαμπικάρει έως το κουκούτσι του
εξαπτέρυγο θαυματουργό σχεδόν αχειροποίητο
μόλις Ποίημα η χθεσινή μου έμπνευση
-53-
Μακριά ηδονή από σταξιές επέκεινα στον ίσκιο της τον κλιμακτήριο αμίλητο νερό
Στο μεταξύ έχει σκοτεινιάσει από νωρίς με σύννεφα
στάσιμο τρισαλίμονο ετήσιο χρονικό επίρρημα
ευνουχισμένο «πριν» «μετά» τρισάγιο στίχοι «χαμένων» Ποιητών
-54-
Άναρχο ποίημα σφαγμένο εντός μου σφαδάζει σε θήκες μ’ όνειρα
στα ύφαλα της Ωγυγίας του Ποιητή
παραλήρημα φυλλοβόλου λόγου
αείφυλλων γυναικών
-55-
Πλην ο αφαλός της μοναξιάς υποτελούς αιδοίου μηδέν εις το πηλίκον συλημένου σώματος Λέξεων
προφητεύω τη χρυσή βροχή
με σινιάλο υγρόληκτα μογγολικά στιχάκια
η αλήθεια της ζωγραφιάς των στίχων κουμπωμένη μέχρι το λαιμό-
-56-
Εμβόλιμα στη μεταφυσική ανησυχία διαδραματίστηκαν δυο σώματα γυμνά
μες στη στρεβλή αναίδεια της νυχτιάς
υποτακτική αιδώς χθόνιων ήχων
αχίλλειος πτέρνα φυλλοβόλου λόγου
-57-
Εν πολλαίς αμαρτίαις ομοούσιο όνομα αυγερινή
είναι άραγε το μήνυμα όπου μπορεί να τελειώνει
η συναίνεση που εξασφάλισε
το ποίημα μου το γανωμένο;
-58-
Μισθοφόρος ρέμβη SMSμε διάθεση για Ποίημα
ποίημα που τεντώθηκε στους στίχους μες στη νύχτα
νύχτα του Α κεφαλαίου που έγινε ωμέγα μικρό
εν ριπή κοπετού φωνήεντα εκκρεμή ε και ι- με «γης μαδιάμ» και «έξω φρενών»
-59-
Αν γίνουν Ποίημα σέπεται αν μείνουν στη σιωπή τρώνε τα σωθικά τους
απ’ το φιλί που δεν κατάλαβε
το λυρικό του πάντα
απ’ τη λάμψη και τους υπαινιγμούς που έχουν τα όνειρα
-60-
Βολεύονται τα χέρια των ποιητών στην έτοιμη δομή ραγδαίων στίχων
λάθρα βιώσαντες χρησμούς γραμματιζούμενους
ερείπια ιερόδουλα γαλάζιου λώρου της ζωής
για ένα βλέμμα μισοφέγγαρο πυρρό
-61-
Πέρα βρέχει scrabbleνοημάτων μονόλογων στον επίγειο λυρισμό μιας άνοιξης
λέξεις σαν έτοιμες από καιρό
όνειρα σαν βγουν στις αποστάσεις τους
μέσα συθέμελη σιωπή, δέλτα δεδρόβιο άναυλο και φευγαλέο «κλικ»
-62-
Έτη φωτός στα χρώματα της σέπιας συν Αθηνά και σέλας στιλπνό
ασύδοτοι υπαινιγμοί παλίρροιας,
με την οδύνη της ικεσίας τους στη διαπασών
το καταπέτασμα της εξουσίας στίχων-
-63-
Προσήκον κόκκινο ανοιχτό λαξευμένο ανάγλυφο φωνήεν εξακοντίζει λίμπιντο στην άκρη μεταξένιου ονείρου
ποιητής με μύτη Σιρανό και πρόσωπο χασάπικο σαράντα
στην αγκαλιά μάγισσας νύχτας
που φέρνει στα κλαδιά της ποιήματα λωτοφάγα
-64-
Ν’ αποτάσσεις ενδοιασμούς και φόβο ρούχων να ιδιοποιείσαι οργασμού κι όμως να μην ενδίδεις κατά μέσα
με προσωπίδες άνοιξης να κοσκινίζεις τους αγρούς
ένα τοπίο με καλές προθέσεις καμουφλάζ
δος ημιν την περόνη σου σήμερα την έκρηξή σου άρτον ημών
την ήβη κλαίουσα σύσσωμη σύγκορμη φυγή
-65-
Συλλογή μοναξιάς λέξεων σμήνος μνήμες πουλιών νυν και αεί μέσα στη νοσταλγία
ο πόθος του ποιητή σταλακτίτη το σταλαγμίτη κλεψύδρα ιάμβους μετρά
καθώς κοκορόμυαλοι τρυποκάρυδοι
σεργιανούν στα χρονοβόρα «τετέλεσται» πανσέληνης αναμονής
-66-
Ή σ’ ένα άλλο επίπεδο εκποδών σημειολογία χωρισμού υποδόρια
θανάσιμα ψηλώνει των κορμιών η δίνη
χέρια εξαρτήματα κλαριών τρύπια ιστορία
δάχτυλα όψεις εκδικητικές με προσποιητό οργασμό
βλέμματα φωτιά και παρατήρηση
-67-
Κι απ’ την άλλη μεριά ενός κίτρινου φύλλου σοδειά φθινόπωρου μες στην καρδιά του ανέμου
μαραγκιασμένα σπέρματα χωρίς ανταποκρίσεις
δρόμοι γυμνοί χωρίς δενδροστοιχίες
ο κόσμος μικρά καφενεία αυτοί που περνούν απέξω πανομοιότυπες προσόψεις…
-68-
Ω υποκινούμενο γαλάζιο όνομα κατά βούληση Άννα Μαρία Ευάδνη άκρατος συμβολισμός Νεφέλης Ουρανού
πόσο μεγάλωσαν τα παιδιά της γειτονιάς
κι οι κοπέλες με στητά κορμιά δικαίωσης
είτε σύννεφα είτε ήλιος όλα τα ρολόγια δείχνουν μεσημέρι
-69-
Γηράσκω αεί μέσα σε Μεσσίες στίχων μακριά πολύ μακριά μιαν άλλη σοφία λέξεων ποθώντας
Δεσμώτης στον ίλιγγο της σκιάς των λέξεων
πιστεύω εις μιάν χιαστί πλάγια πτώση
Νόστιμον Ήμαρ Επιούσιας Ομοιοκαταληξίας σε γόρδια κοσμητικά επίθατα
[από μηχανής ΘΕΟΙ λέξεων από την ανέκδοτη e-συλλογή του Τάσου Κάρτα ΙΩΒΗΛΑΙΟ ε-ΡΕΜΒΗΣ (έρμαιο επέκεινα λερναίας εμμονής): Τόσα χρόνια μέρες και νύχτες και πορφυρά μεσημέρια, γράφω και ξαναγράφω αυτό τον Φαύλο Δούρειο στίχο, λευκή και απρόσιτη παρομοίωση στ' αναφορικό φεγγαρόφωτο, απλή σκέψη πτερόεντος λόγου άμεμπτων συμβολισμών ΕΠΙΟΥΣΙΑΣ ΟΜΟΙΟΚΑΤΑΛΗΞΙΑΣ, Νόστιμον ήμαρ για την Κολχίδα της Ποίησης, όπου αυτοσαρκάζοντας τον αδιέξοδο ποιητικό μου οίστρο, δολώνω μ’ άδειους στίχους αγκίστρια μεταξένιων συνειρμών μήπως και πιάσω μεστή τη διάθεσή σου για ονειροπολήσεις (όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει λυρισμό κι ωραία λόγια. Ένας στίχος που είναι να βγει… να κρυφτούμε πίσω απ’ τις εικόνες των λέξεων του.).
Χρυσόμαλλο Ιωβηλαίο e-Ρέμβης Δούρειος Ίππος για την άλωση των Λέξεων την 3η μέρα κατά τας γραφάς από μηχανής Θεών: διπλό ΚΛΙΚ, λοιπόν, στη μηχανή αναζήτησης των λέξεων του Ποιήματος (για την ανάγνωση όλης της συλλογής κλικ στην παρακάτω αποστροφή):
