Ένα στίχο παντογνώστη αφηγητή ονειρεύομαι με εσωτερική εστίαση συν πλην ουσίας: αίφνης ονειροδίαιτο δυο κατά λέξη δισταγμών μηδέν εις το πηλίκον υψικαμίνου σώματος με το στιχοπουκάμισο μυριάδων «μνήσθητι» σμαράγδι είλωτα υπερρεαλισμού…Με τις λέξεις δεν βγάζεις άκρη. Για αλλού ξεκίνησες και αλλού αυτές σε πάνε. Στο τεντωμένο σχοινί τους ισορροπούν χρώματα μιας ανάγκης λανθάνουσας για ουρανό, «τρέμουσες φωταψίες της άλλης όχθης» («που κάνεις πως δεν τις βλέπεις – κι αλήθεια δεν τις βλέπεις, θαυμάζοντας ξεχνάς ό,τι θαυμάζεις, σου φτάνει ο θαυμασμός σου») Υποθέσεις πολλές λοιπόν να κάνεις ψάχνοντας διαρκώς συμβολισμούς, που εσένα πιο πολύ θ’ αγγίζουν, ανατρέποντας τη στυγνή κι έξαλλη κυριολεξία της καθημερινότητας. Και σ’ αυτή τη διαδικασία, τη μαγικά προσωπική, ο ποιητής δεν έχει άλλο λόγο και να παρέμβει πλέον δεν μπορεί ούτε κι αν – επιλογικά σ’ αυτή τη ΧΟΗΦΟΡΟ ΠΕΖΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ – (από)τελειώσει αυτή την προ(σ)κληση με τον έσχατο και ξέφρενο (γι’ αυτόν) αυτοσαρκασμό: «ο τελευταίος σταθμός» των συνειρμών στην Ποίηση έχει «φτερά από σμάλτο και σιωπή αγαπημένη της σελήνης» (ΧΟΗΦΟΡΟΣ ΠΕΖΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ, ένα κλειδί ποιητικών αναγωγών» βλέπε στην κατακλείδα αυτής της ανάρτησης)
Οι λέξειςμέσα στο ποίημα, εικόνες σκέψεων και συναισθημάτων είναι καιοι εικόνεςπου τις έντυσαν,λαβύρινθος επιθυμίας λέξεων«για πράγματα που αρχίζουν να συμβαίνουν» ερήμην, λαιστρυγόνες κύκλωπες δηλαδή, onlineστα έγκατα κτερίσματα της Ρέμβης του P.C. μου που, βάρδα φουρνέλο, δαγκώνουν τα όνειρα στις ρώγες μιας λέξης που πάντα ρει… Έτσι αρχίζουν να συμβαίνουνπερίακτοι συμβολισμοίαείφυλλων γυναικών!
-1-
Γυναίκα σε στάση φαύλης αναμονής άκρατη ποζάρει στη δίνη της παρομοίωσής της
όλα ήταν ριγμένα στο μεγάλο πιθάρι της φαντασίας:
προθέσεις ερασιτέχνη φωτογράφου
με εσωτερικές διαθέσεις χίλιες και μια νύχτες
δρομολόγια επιθυμιών αεί και νυν
μ’ επιστροφή από το ζουμ
όπου δαγκώνει τα όνειρα στις ρώγες:
ναύλος για τη λινή κοιτίδα της κυριολεξίας,
επίνειο του τμήματος μεταγωγών των στίχων
και από την έξω τη μεριά
γυναίκα σε στάση φαύλης αναμονής
άκρατη ποζάρει στη δίνη της παρομοίωσής της
προθέσεις ερασιτέχνη φωτογράφου
με εσωτερικές διαθέσεις χίλιες και μια νύχτες
δρομολόγια επιθυμιών αεί και νυν
μ’ επιστροφή από το ζουμ
όπου δαγκώνει τα όνειρα στις ρώγες:
ναύλος για τη λινή κοιτίδα της κυριολεξίας,
επίνειο του τμήματος μεταγωγών των στίχων
και από την έξω τη μεριά
γυναίκα σε στάση φαύλης αναμονής
άκρατη ποζάρει στη δίνη της παρομοίωσής της
καθώς από το διερχόμενο ανοιχτό παράθυρο
ξεπροβάλλει προσεχώς
σαν το κυρίως θέμα
ειδυλλιακό τοπίο νεκρής φύσης
που με τους σταλακτίτες επικεφαλής
σεληνιάζεται ανερμάτιστα με κιβωτό χρωμάτων
ξεπροβάλλει προσεχώς
σαν το κυρίως θέμα
ειδυλλιακό τοπίο νεκρής φύσης
που με τους σταλακτίτες επικεφαλής
σεληνιάζεται ανερμάτιστα με κιβωτό χρωμάτων
-2-
Δυο σύννεφα του χθεσινού λυγμού λικνίζονται στον ολογάλανο βυθό της κόρης των ματιών της
το θέμα ήταν η αδημονία των χρωμάτων
εφησυχασμένο ασπρόμαυρο γυμνών κορμιών
οριζοντίως και καθέτως υποψίες μοβ
στιχομυθίες χειλικές μπορντό
που ονειρεύονται την ηχώ της μοναξιάς τους
με υπαινιγμούς της Αλεξάνδρειας που χάνεται
όνειρα που ονειρεύονται την ηχώ της μοναξιά τους
ούρλιαξε σαν έτοιμος από καιρό
της λαγνείας σου τον τελευτώντα ρεμβασμό
κύκνειοι κάλυκες αείφυλλων γυναικών
στα έγκατα κτερίσματα της ρέμβης του P.C. μου…
-6-
Ήρθες σαν μικρή πράσινη καταιγίδα άνοιξες διάπλατα τα πόδια κραδαίνοντας τρυφερά ξεσπάσματα λέξεων
μαινάδα αμέτρητες φορές και ποίημα μια
ψύλλος στ’ άχυρα συμφραζόμενα
απ’ τη σκοπιά της ερμαφρόδιτης φαντασίας των ποιητών
απ’ το ένα σου το αυτί φωνήεντα γκρενά
απ’ το άλλο μου τα’ αυτί προσήκον κόκκινο ανοιχτό
ανάσκελα προσήκει
-7-
Με καραβιές εξώφυλλου τρέχοντος ερωτισμού εν ριπή οργασμού σε δίψασα ξανθό κρασί
όποιος μπαίνει στο μίσχο του ποιήματος
υγρός και θρύψαλο βαθύς και εύοσμος
γυμνός μες την αχλή του
θα φτάσει στο σμαράγδι του το υπονοούμενο-
αίρων μεσίστιες ερωτήσεις
αμφίστομο ερήμην πάντα
χρυσόμαλλο σπαθί ασπόνδου φόβου-
πέρα βρέχει scrabbleνοημάτων μονόλογων
Χρυσηίδες στίχων συμπληγάδες λίμπιντο
Λαιστρυγόνες κύκλωπες onlineστο P.C. μου
μέτρον επιούσιον που πάντα ρει……..
δεύτε πολύπλαγκτον σπασμό
λαξευμένο πολύτροπα σε φλοίσβο αυτοσαρκασμού
-8-
Στα συμφραζόμενα χρυσής ανταύγειας ονείρου μικρό άσπρο πανί πόθου σεργιανίζει
φυσάει ομηρική αυγή στο ροδοπέταλο ποίημα
καρτερία κόκκινο κοράλλι
αμφιβολία δρυοκολάπτης κυκλάμινου
δροσοσταλιά κόκκινης κλωστής
στην ανέμη της φαντασίας των ποιητών
πλην ο αφαλός της μοναξιάς υποτελούς αιδοίου
ομοιοπαθητική αναμόχλευση
εκείνης της κόκκινης πεταλούδας των αγρών
με τα φτερά της καστανιέτες
στο χορό των λουλουδιών
θα κυκλοφορήσω στα χέρια σου λευκός;
οι παλάμες μου θα γιομίσουν άστρα;
το πράσινο φως της πιο μακρινής κατάφασης αργεί;
σιωπή και ποίηση εικόνες χιαστί
-11-
Μας χωρίζουν άμαχες λέξεις εκατομμύρια έτη φωτός ετοιμόρροπή σιωπή, εύφημη χρεία στιχάκια αλληλέγγυα στην ποιητική τους αναδίπλωση
στιγμές με τη λάμψη της αστραπής
αιώνες με τη σφοδρότητα της καταιγίδας
άπω βούκινο ερημίας έσω
με υποτάσσει η πεμπτουσία των ανατροπών
με διαπερνάει σειρήνα Φαντασίας και Λόγου
ποιήματα μηρυκάζουν άλλα ποιήματα,
γραμμική άβατων στίχων
στ’ άδυτο περιθώριο άλλων στίχων προτρέχει
-12-
Σε ποιανού όνειρο είμαι, είσαι άραγε;
αν όλα τούτα είναι σκιές, εμείς πού είμαστε τάχα;
κι ο έρωτας, το ποίημα, η αγωνία του η κρυφή
πού απαγκιάζουν έξω απ’ το αμπάρι τους;
-14-
Στο ίδιο μήκος κύματος με την ορμή των στίχων στην προσωματική περίοδο του ποιήματος
τρομάζω στη γλώσσα των ποιητών
το άγχος της μετ’ επανόδου διαδρομής
πυρ, γυνή και ποίημα τελεσφόρο
κάτι ακόμα που ήταν να ειπωθεί αλλά δεν βρέθηκαν έκπληκτες λέξεις
ελπίδες του σώματος και της ψυχής
κρυμμένες μες στο στίχο
στο γαλάζιο ουρανό υπαινιγμοί παλίρροιας
ιδιωτική οδός δημόσιων λιθοβολισμών
μέχρι τη χάρτινη άκρη παραλίας
όπου θα αποστάξουνε οι αυριανές μας τύψεις
όμως σ’ αυτό εδώ το Ποίημα
προπατορική χαρούλα η ποδηλάτισσα
διασχίζει κάθετα το πρωινό μας Σάββατο
αρμενίζοντας όλες τις ευκτικές
παράλληλα μ’ ένα στριγκό κουδούνι
ντριν και ντριν και ντριν σε δρίμες αυγουστιάτικες
προσπέραση στιγμιαίας νοσταλγίας
από τη γυαλιστερή πλευρά ζουμ ποδηλατόδρομου
-15-
Θέση περίοπτη στο Ποίημα για τη λέξη εσκεμμένα
δεν πνέει η ανασαιμιά των στίχων
και βλέπω εκείνη τη γυναίκα
φωτιά ψηλή σα ρίγος αναμνηστικό
της προσευχής
εικόνισμα που δείχνει την ψυχή όλων των λουλουδιών-
έχω πιαστεί στην ίδια παγίδα με Λαιστρυγόνες Κύκλωπες
τη Μαρία Μαγδαληνή θλιμμένη Παναγιά
τις πιο πολλές φορές ήταν Πάσχα
κι έριχνε μια ψηλή βροχή Μεγάλης Παρασκευής
προτού να είσαι σε θέση
να διαλέξεις άκλιτες λέξεις
απλώνεται άρδην ατέρμονο Ποίημα
-16-
Δεσμώτης στον ίλιγγο της σκιάς των λέξεων γυμνός από γραφή και έμπνευση
Έμαθα να κρύβω ό,τι πιο πολύ ποθώ
ό,τι κρύβω όλη η αλήθεια –
μοναξιά παντάνασσα
«ας βγουν οι λέξεις λυγαριές και τα μπουμπούκια κρήνες»,
που λέει και ο ποιητής
ν’ αποδεκατίσουντ’ αποσιωπητικά που φωταγώγησα
στο παρακατιανό μου ποίημα-
μια σειρήνα ζητάει τη φωνή μου
Οξύμωρο!
αλλά ο ασθενής στίχος δούρειος χρησμός
κάθε τρεις και τόσο μ’ άλλο στιχοπουκάμισο…
-18-
Γυρίζω στη στάσιμη όχθη του περυσινού καλοκαιριού
στο μπαλκόνι του φθινόπωρου
το κορίτσι με τις δίδυμες πλεξίδες
υποδύεται ένα μοβ ποτιστήρι
μεσούρανα της νοσταλγίας μαγικού ρεαλισμού
γλάστρες με τους φίκους μυτίζουν
τους πόθους της νύχτας
αναδύεται από το παραλήρημα κορυφαία σιωπή
ξόρκι στον εξπρεσιονισμό δίσεκτου χειμώνα
όπως η βροντή του σύννεφου
απ’ το βλέμμα της αστραπής
έτσι κρέμεται σε μια κλωστή κατηγορικός ο στίχος
ώσπου να πεις κύμινο χρώματα μουσικές
χτενίζουν την κοτσίδα των ονείρων σου
-20-
Η Ποίηση μια ήττα στο παρόν, ο Ποιητής ο πιο γενναίος απ’ τους ηττημένους, χρονομέτρης του μηδέν άγαν
μούσα ανάγλυφη μοναξιά
μ’ αυτό το πλευρό να κοιμάσαι
στα χείλια του ασφόδελου
μια πολιτεία πασχαλίτσες
να σηκωθεί η φούστα σου στης μοίρας μου το δρόμο
να γδύνεσαι χαμόγελα και λάγνα σ’ αγαπώ
για να ψιλώνω ως τα κατάρτια του ουρανού
όπου παραμονεύει το αειπάρθενο φιλί σου-
αιωνόβια προσμονή σαν αγιασμός στα μάτια
-21-
Η ποίηση του καθενός δική του ελπίδα υποτέλειας
η ποίηση του καθενός δική του ελπίδα υποτέλειας
μήτρα αλλόκοτης αλληγορίας
μύθος αλήθειας, σύμβολο μνηστήρων
μάθημα πάθημα φύρδην μίγδην
ουράνια κόρη γδύνεται τις αστραπές
το θείο της βιολί μπροστά στα μάτια μου
οπλίζει μουσική
βογκάει λυγάει τα κλαδιά ο βυθός
ο μαύρος της προσευχής
Απλώνει χρυσώνει τα βήματα
το μαντήλι το χρυσό του Ονείρου
ξεχειλίζει το στήθος των πραγμάτων ρωγμές
πυροβολεί εκπυρσοκροτεί
καθρέφτη κορμί
η μακριά η κάνη το περίστροφό μου
εξάσφαιρο στίχου
φύτεψα ήλιους τριαντάφυλλα σήμερα
κι απ’ τον κήπο σου πέταξε ένα πουλί
-22-
Έτσι το έδεσα σκοινί κορδόνι το Ποίημα, κάθε τρεις και τόσο μ’ άλλο στιχοπουκάμισο αναστενάρισσα στον πόθο μιας στιγμής…
τι πλανόδια που είναι η θλίψη
τι βλέμμα η σιωπή των στίχων
μας χωρίζουν άμαχες λέξεις ως την τέλεια Χρυσηίδα
δίψα ιαματικού πόθου
ριπές μονοσύλλαβης ερημίας
κύμβαλο άλλοθι φυλλοβόλου λόγου
πλεκτάνη θεοφάνειας στο ποίημα…
εκεί που ήξερα να πω το τέλος
εύφλεκτο σπέρμα
δρομολόγησε την εμβέλεια της βάρδιας του
στις έγκλειστες κλεψιγαμίες
ως υποχθόνια διάψευση-
φευ πάλι θα κάνει κατακλυσμό λέξεων…
ω μοναξιά
εισχωρείς μέσα στο βράδυ
σαν κλητική προσφώνηση βοώντος θανάτου
-24-
Ουρανό ατένιζες που έφτιαξες με βλέμματα συνομήλικα με τη σιωπή της επιθυμίας
τις πρώτες μέρες έχεις να πεις πολλά
έπειτα συνηθίζεις
κι αυτό που έχεις το φυλάς
αρτεσιανό της Κυριακής
ανήκεστο Δευτέρας
μη σε βρει η μέρα μ’ άλλους στίχους αποστροφής-
γοργά καθώς διαβαίνει λεξικό τοπίο
λαμπικάρει έως το κουκούτσι του
εξαπτέρυγο θαυματουργό σχεδόν αχειροποίητο
μόλις Ποίημα η χθεσινή μου έμπνευση
-27-
Μισθοφόρος ρέμβη SMSμε διάθεση για Ποίημα
ποίημα που τεντώθηκε στους στίχους μες στη νύχτα
νύχτα του Α κεφαλαίου που έγινε ωμέγα μικρό
εν ριπή κοπετού φωνήεντα εκκρεμή ε και ι-
με «γης μαδιάμ» και «έξω φρενών»
αν γίνουν ποίημα σέπεται
αν μείνουν στη σιωπή τρώνε τα σωθικά τους
απ’ το φιλί που δεν κατάλαβε
το λυρικό του πάντα
απ’ τη λάμψη και τους υπαινιγμούς
που έχουν τα όνειρα
βολεύονται τα χέρια των ποιητών
στην έτοιμη δομή ραγδαίων στίχων
λάθρα βιώσαντες
χρησμούς γραμματιζούμενους
-29-
Πέρα βρέχει scrabbleνοημάτων μονόλογων λέξεις σαν έτοιμες από καιρό στον επίγειο λυρισμό μιας άνοιξης
Πέρα βρέχει scrabbleνοημάτων μονόλογων
λέξεις σαν έτοιμες από καιρό
όνειρα σαν βγουν στις αποστάσεις τους
μέσα συθέμελη σιωπή, δέλτα δεδρόβιο
άναυλο και φευγαλέο «κλικ»
φιλί κρυμμένο ταξίδι των πουλιών
στον επίγειο λυρισμό μιας άνοιξης
«συν Αθηνά» και σέλας στιλπνόν
έτη φωτός στα χρώματα της σέπιας
ασύδοτοι υπαινιγμοί παλίρροιας,
με την οδύνη της ικεσίας τους στη διαπασών
θα κορφολογήσω στο φασκιωμένο
με λιλά κι άσπρα χρυσάνθεμα
κολοβό μου ποίημα
το καταπέτασμα της εξουσίας στίχων-
-69-
Δεν έχει δάχτυλα η σιωπή να την μετρήσεις δεν έχει κύκλους ο ουρανός να τους διαβείς
και μια λέξη ολομόναχη στους αυτουργούς ανέμους,
φεγγαροντυμένη χρώματα και ερημίας ήχο
μπαινοβγαίνει εφήμερα στη βουβή θεομηνία της
έλα λοιπόν να θυμηθώ με όνειρα τη μελωδία της στιγμής
μπαίνουμε ο ένας στο κορμί του άλλου
γινόμαστε για κλάσματα του δευτερολέπτου
μια κραυγή, ένας σπασμός, βάρβαροι ποιητές
κι ύστερα ώσπου να πεις κύμινο,
πάλι μόνοι σε παράλληλους δρόμους,
λέξεις πτερόεσσες γυμνές απ’ το φωνήεν τους
στο καταπέτασμα της συμφωνίας στίχων
[από μηχανής ΘΕΟΙ λέξεων από την ανέκδοτη e-συλλογή του Τάσου Κάρτα ΙΩΒΗΛΑΙΟ ε-ΡΕΜΒΗΣ (έρμαιο επέκεινα λερναίας εμμονής): Τόσα χρόνια μέρες και νύχτες και πορφυρά μεσημέρια, γράφω και ξαναγράφω αυτό τον Φαύλο Δούρειο στίχο, λευκή και απρόσιτη παρομοίωση στ' αναφορικό φεγγαρόφωτο, απλή σκέψη πτερόεντος λόγου άμεμπτων συμβολισμών ΕΠΙΟΥΣΙΑΣ ΟΜΟΙΟΚΑΤΑΛΗΞΙΑΣ, Νόστιμον ήμαρ για την Κολχίδα της Ποίησης, όπου αυτοσαρκάζοντας τον αδιέξοδο ποιητικό μου οίστρο, δολώνω μ’ άδειους στίχους αγκίστρια μεταξένιων συνειρμών μήπως και πιάσω μεστή τη διάθεσή σου για ονειροπολήσεις (όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει λυρισμό κι ωραία λόγια. Ένας στίχος που είναι να βγει… να κρυφτούμε πίσω απ’ τις εικόνες των λέξεων του.).
Χρυσόμαλλο Ιωβηλαίο e-Ρέμβης Δούρειος Ίππος για την άλωση των Λέξεων την 3η μέρα κατά τας γραφάς από μηχανής Θεών: διπλό ΚΛΙΚ, λοιπόν, στη μηχανή αναζήτησης των λέξεων του Ποιήματος (για την ανάγνωση όλης της συλλογής κλικ στην παρακάτω αποστροφή):
