Εις τον πάτον της εικόνας των λέξεων του Ποιήματος: Αν δεν ρισκάρεις με παρόν κανένα παρελθόν δεν πνίγει μέλλον
Τάσος Κάρτας, Μα εγώ δεν είμαι παρά το άθυρμα στις κλαίουσες μονομανίες μου
ΛΕΖΑΝΤΑ:
Η Ποίηση μια ήττα στο παρόν, ο ποιητής ο πιο γενναίος από τους ηττημένους
«αν δεν ρισκάρεις με παρόν κανένα παρελθόν δεν πνίγει μέλλον»
τάδε έφη Γιάννης Βαρβέρης
κρυφά ερωτευμένος σ’ ένα Ποίημα
με μια παλιά cortina
Μα εγώ δεν είμαι παρά το άθυρμα
στις κλαίουσες μονομανίες μου….
όμαιμος σε μια λάμψη σαν της αστραπής
στων υακίνθων την ουράνια σκάλα
σ’ ένα ενάλιο κορμί
ως τα πλάτη ηχηρών ανέμων
ψυχή μου διάτρητη
στη ρότα άσφαιρου τοπίου
μηδέν εις το πηλίκον υψικαμίνου σώματος
η Ποίηση μια ήττα στο παρόν
ο Ποιητής ο πιο γενναίος απ’ τους ηττημένους
χρονομέτρης του μηδέν άγαν
μούσα ανάγλυφη μοναξιά
μ’ αυτό το πλευρό να κοιμάσαι
στα χείλια του ασφόδελου
μια πολιτεία πασχαλίτσες
[από μηχανής ΘΕΟΙ λέξεων από την ανέκδοτη e-συλλογή του Τάσου Κάρτα ΙΩΒΗΛΑΙΟ ε-ΡΕΜΒΗΣ (έρμαιο επέκεινα λερναίας εμμονής): Τόσα χρόνια μέρες και νύχτες και πορφυρά μεσημέρια, γράφω και ξαναγράφω αυτό τον Φαύλο Δούρειο στίχο, λευκή και απρόσιτη παρομοίωση στ' αναφορικό φεγγαρόφωτο, απλή σκέψη πτερόεντος λόγου άμεμπτων συμβολισμών ΕΠΙΟΥΣΙΑΣ ΟΜΟΙΟΚΑΤΑΛΗΞΙΑΣ, Νόστιμον ήμαρ για την Κολχίδα της Ποίησης, όπου αυτοσαρκάζοντας τον αδιέξοδο ποιητικό μου οίστρο, δολώνω μ’ άδειους στίχους αγκίστρια μεταξένιων συνειρμών μήπως και πιάσω μεστή τη διάθεσή σου για ονειροπολήσεις (όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει λυρισμό κι ωραία λόγια. Ένας στίχος που είναι να βγει… να κρυφτούμε πίσω απ’ τις εικόνες των λέξεων του.).
