Εις τον πάτον της εικόνας των λέξεων του Ποιήματος: Αναδύεται από το παραλήρημα κορυφαία σιωπή
Τάσος Κάρτας, Γυρίζω στη στάσιμη όχθη του περυσινού καλοκαιριού
ΛΕΖΑΝΤΑ:
Ώσπου να πεις κύμινο χρώματα μουσικές χτενίζουν τις κοτσίδες των ονείρων σου
Γυρίζω στη στάσιμη όχθη του περυσινού καλοκαιριού
στο μπαλκόνι του φθινόπωρου
το κορίτσι με τις δίδυμες πλεξίδες
υποδύεται ένα μοβ ποτιστήρι
μεσούρανα της νοσταλγίας μαγικού ρεαλισμού
γλάστρες με τους φίκους
μυτίζουν τους πόθους της νύχτας
αναδύεται από το παραλήρημα κορυφαία σιωπή
ξόρκι στον εξπρεσιονισμό δίσεκτου χειμώνα
όπως η βροντή του σύννεφου
απ’ το βλέμμα της αστραπής
έτσι κρέμεται σε μια κλωστή ο κατηγορικός ο στίχος
να ’χεις το νου
στη γραμμική του ποιήματος υπόσχεση
να ’χεις το νου σου στο φιλί,
ροδόσταμο ερέθισμα στα πλάτη του ανέμου
ώσπου να πεις κύμινο
χρώματα μουσικές
χτενίζουν τις κοτσίδες των ονείρων σου
[από μηχανής ΘΕΟΙ λέξεων από την ανέκδοτη e-συλλογή του Τάσου Κάρτα ΙΩΒΗΛΑΙΟ ε-ΡΕΜΒΗΣ (έρμαιο επέκεινα λερναίας εμμονής): Τόσα χρόνια μέρες και νύχτες και πορφυρά μεσημέρια, γράφω και ξαναγράφω αυτό τον Φαύλο Δούρειο στίχο, λευκή και απρόσιτη παρομοίωση στ' αναφορικό φεγγαρόφωτο, απλή σκέψη πτερόεντος λόγου άμεμπτων συμβολισμών ΕΠΙΟΥΣΙΑΣ ΟΜΟΙΟΚΑΤΑΛΗΞΙΑΣ, Νόστιμον ήμαρ για την Κολχίδα της Ποίησης, όπου αυτοσαρκάζοντας τον αδιέξοδο ποιητικό μου οίστρο, δολώνω μ’ άδειους στίχους αγκίστρια μεταξένιων συνειρμών μήπως και πιάσω μεστή τη διάθεσή σου για ονειροπολήσεις (όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει λυρισμό κι ωραία λόγια. Ένας στίχος που είναι να βγει… να κρυφτούμε πίσω απ’ τις εικόνες των λέξεων του.).
