Εις τον πάτον της εικόνας των λέξεων του Ποιήματος: Ήβη που σκιρτά αεί γηράσκουσα και νυν καιόμενη βάτος
Τάσος Κάρτας, Μαγνάδι του κοριτσιού από ένα άλλο ποίημα πορφυρογέννητο
ΛΕΖΑΝΤΑ:
Τι άλλο θα εισχωρήσει στο τουμπανισμένο Ποίημα σαν υγρασία σιωπηλή και δόλια που καταβρόχθισε τη γονιμότητα του αναστεναγμού των φύλ(λ)ων;
Μ’ ένα ταξίδι στο βλέμμα να σκίζει το φόντο
μαγνάδι του κοριτσιού από ένα άλλο στίχο πορφυρογέννητο
μήλον της έριδος η λέξη που δεν βρέθηκε ακόμα
να φυλακίζει μύχιες υποσχέσεις στο Ποίημα-
λεοντή στην απαστράπτουσα περίοδο του ονείρου
τι άλλο θα εισχωρήσει στο τουμπανιασμένο ποίημα
σαν υγρασία σιωπηλή και δόλια
που καταβρόχθισε τη γονιμότητα
του αναστεναγμού των φύ(λ)λων;
ποια ανταύγεια θα ποτίσει μ’ όνειρα λέξεων
την ήβη που σκιρτά
αεί γηράσκουσα
και νυν καιόμενη βάτος;
η θητεία σου στον στρουκτουραλισμό
αντίποινο βραχνό
η ζωή αβάσταχτα μικρή
σαν το φτερούγισμα πουλιών γλιστρά
η ένταση όμως της στιγμής
έτη φωτός
καθώς διεκδικεί τη μοίρα της μέσα στο ποίημα:
να φανερώσει αυτά που είναι καλά κρυμμένα
να κρύψει αυτό που είναι φανερό και με γυμνό το μάτι
μέσα συθέμελη ζωή
μετείκασμα θνητό
κύμβαλο άλλοθι
που κουβανώ onlineστο P.C. μου.
[από μηχανής ΘΕΟΙ λέξεων από την ανέκδοτη e-συλλογή του Τάσου Κάρτα ΙΩΒΗΛΑΙΟ ε-ΡΕΜΒΗΣ (έρμαιο επέκεινα λερναίας εμμονής): Τόσα χρόνια μέρες και νύχτες και πορφυρά μεσημέρια, γράφω και ξαναγράφω αυτό τον Φαύλο Δούρειο στίχο, λευκή και απρόσιτη παρομοίωση στ' αναφορικό φεγγαρόφωτο, απλή σκέψη πτερόεντος λόγου άμεμπτων συμβολισμών ΕΠΙΟΥΣΙΑΣ ΟΜΟΙΟΚΑΤΑΛΗΞΙΑΣ, Νόστιμον ήμαρ για την Κολχίδα της Ποίησης, όπου αυτοσαρκάζοντας τον αδιέξοδο ποιητικό μου οίστρο, δολώνω μ’ άδειους στίχους αγκίστρια μεταξένιων συνειρμών μήπως και πιάσω μεστή τη διάθεσή σου για ονειροπολήσεις (όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει λυρισμό κι ωραία λόγια. Ένας στίχος που είναι να βγει… να κρυφτούμε πίσω απ’ τις εικόνες των λέξεων του.).
