Εις τον πάτον της εικόνας των λέξεων του Ποιήματος: Κάθε τρεις και τόσο μ’ άλλο στιχοπουκάμισο
Τάσος Κάρτας, Δεσμώτης στον ίλιγγο της σκιάς των λέξεων γυμνός από γραφή και έμπνευση
ΛΕΖΑΝΤΑ:
Η παρομοίωση πέτυχε επωδός μεταφορά, μια σειρήνα ζητάει τη φωνή μου. Οξύμωρο!
Έμαθα να κρύβω ό,τι πιο πολύ ποθώ
ό,τι κρύβω όλη η αλήθεια –
μοναξιά παντάνασσα
«ας βγουν οι λέξεις λυγαριές και τα μπουμπούκια κρήνες»,
που λέει και ο ποιητής
ν’ αποδεκατίσουντ’ αποσιωπητικά που φωταγώγησα
στο παρακατιανό μου ποίημα-
στίχοι άηχοι φωνές υποδόριες
πόση υστεροφημία επένδυσες στις εγγενείς τις αντιφάσεις;
η παρομοίωση πέτυχε
επωδός μεταφορά
μια σειρήνα ζητάει τη φωνή μου
Οξύμωρο!
αλλά ο ασθενής στίχος δούρειος χρησμός
κάθε τρεις και τόσο μ’ άλλο στιχοπουκάμισο
υγρό πυρ μονόξυλο σιωπής ομολογώ
κραδαίνοντας σφυγμούς μέσα συθέμελης ζωής
δεσμώτης στον ίλιγγο της σκιάς των λέξεων
γυμνός από γραφή και έμπνευση
[από μηχανής ΘΕΟΙ λέξεων από την ανέκδοτη e-συλλογή του Τάσου Κάρτα ΙΩΒΗΛΑΙΟ ε-ΡΕΜΒΗΣ (έρμαιο επέκεινα λερναίας εμμονής): Τόσα χρόνια μέρες και νύχτες και πορφυρά μεσημέρια, γράφω και ξαναγράφω αυτό τον Φαύλο Δούρειο στίχο, λευκή και απρόσιτη παρομοίωση στ' αναφορικό φεγγαρόφωτο, απλή σκέψη πτερόεντος λόγου άμεμπτων συμβολισμών ΕΠΙΟΥΣΙΑΣ ΟΜΟΙΟΚΑΤΑΛΗΞΙΑΣ, Νόστιμον ήμαρ για την Κολχίδα της Ποίησης, όπου αυτοσαρκάζοντας τον αδιέξοδο ποιητικό μου οίστρο, δολώνω μ’ άδειους στίχους αγκίστρια μεταξένιων συνειρμών μήπως και πιάσω μεστή τη διάθεσή σου για ονειροπολήσεις (όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει λυρισμό κι ωραία λόγια. Ένας στίχος που είναι να βγει… να κρυφτούμε πίσω απ’ τις εικόνες των λέξεων του.).
