Εις τον πάτον της εικόνας των λέξεων του Ποιήματος: Ήρθες σαν μικρή πράσινη καταιγίδα
Τάσος Κάρτας, Στου μηδενός τον ύπτιο δεκαπεντασύλλαβο
ΛΕΖΑΝΤΑ:
μαινάδα αμέτρητες φορές και ποίημα κραδαίνοντας τρυφερά ξεσπάσματα λέξεων
ήρθες σαν μικρή πράσινη καταιγίδα
άνοιξες διάπλατα τα πόδια
κραδαίνοντας τρυφερά ξεσπάσματα λέξεων
μαινάδα αμέτρητες φορές και ποίημα μια
ψύλλος στ’ άχυρα συμφραζόμενα
απ’ τη σκοπιά της ερμαφρόδιτης φαντασίας των ποιητών
απ’ το ένα σου το αυτί
φωνήεντα γκρενά
απ’ το άλλο μου τα’ αυτί
προσήκον κόκκινο ανοιχτό
ανάσκελα προσήκει
τα επιρρήματά μου δεικτικές ομοβροντίες
οι μετοχές σου μέλλον τροπικό
χρώματα δισταγμοί συνηρημένοι
συν Αθηνά κι άλλες παρωπίδες «δήθεν»
σε μαύρο φιλμ βουβό-
πινακωτή-πινακωτή
μεσολαβεί ευπροσήγορο κενό
χρόνου, χώρου, ιδεών τρίτου προσώπου
πλάγιος λόγος επιθυμίας ισανώμαλης
στου μηδενός τον ύπτιο δεκαπεντασύλλαβο
[από μηχανής ΘΕΟΙ λέξεων από την ανέκδοτη e-συλλογή του Τάσου Κάρτα ΙΩΒΗΛΑΙΟ ε-ΡΕΜΒΗΣ (έρμαιο επέκεινα λερναίας εμμονής): Τόσα χρόνια μέρες και νύχτες και πορφυρά μεσημέρια, γράφω και ξαναγράφω αυτό τον Φαύλο Δούρειο στίχο, λευκή και απρόσιτη παρομοίωση στ' αναφορικό φεγγαρόφωτο, απλή σκέψη πτερόεντος λόγου άμεμπτων συμβολισμών ΕΠΙΟΥΣΙΑΣ ΟΜΟΙΟΚΑΤΑΛΗΞΙΑΣ, ένας στίχος που είναι να βγει να κρυφτούμε πίσω απ’ τις εικόνες των λέξεων του- όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει λυρισμό κι ωραία λόγια]
Στίχοι πρωτόπλαστοι παραπλέουν μεσάνυχτα τα απόκρημνα τινάγματα του μέσα βίου έξω ακκισμών Ιωβηλαίου, φαύλος δούρειος χρησμός για την πάλαι ποτέ Επιούσια Ομοιοκαταληξία: «δολώνω μ’ άδειους στίχους αγκίστρια SMSμήπως και πιάσω μεστή τη διάθεσή σου για Ονειροπολήσεις»
