Τάσος Κάρτας, Σηματολόγιο Ιωβηλαίου Ρέμβης Χρυσηίδων Σιωπής: στον ολογάλανο βυθό της κόρης των ματιών της
Πολύτροπα τρίστιχα με πολύ μεγάλο τίτλο, Φαύλος Δούρειος Χρησμός για την πάλαι ποτέ Επιούσια Ομοιοκαταληξία: Στίχοι πρωτόπλαστοι ακλεείς παραπλέουν μεσάνυχτα τα απόκρημνα τινάγματα του μέσα βίου έξω των ακκισμών! ΠΡΟΣΟΣΧΗ ΒΑΡΑΘΡΑ ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΥΘΡΑΥΣΤΑΆλλη δουλειά δεν είχαμε (οι διάβολοι…)
-3-
Δυο σύννεφα του χθεσινού λυγμού λικνίζονται στον ολογάλανο βυθό της κόρης των ματιών της
όνειρα που ονειρεύονται την ηχώ της μοναξιάς τους
δίχα στεναγμών, περί κάλλους
περίακτοι συμβολισμοί με νήπιους πυρετούς μέσα συθέμελης ζωής
-4-
Ένα στίχο παντογνώστη αφηγητή ονειρεύομαι με εσωτερική εστίαση συν (πλην) ΟΥΣΙΑΣ
αίφνης ονειροδίαιτο δυο κατά λέξη δισταγμών
με το στιχοπουκάμισο μυριάδων μνήσθητι
σμαράγδι υπονοούμενο είλωτα υπερρεαλισμού
-5-
Ούρλιαξε σαν έτοιμος από καιρό της λαγνείας σου τον τελευτώντα ρεμβασμό
κύκνειοι κάλυκες αείφυλλων γυναικών
στα έγκατα κτερίσματα της ρέμβης του P.C. μου…
(σε ποιον ιστό του μέλλοντος σκύβαλο παραλήρημα)
[Οι λέξεις που έντυσαν την ΕΙΚΟΝΑ ΧΡΥΣΗΙΔΩΝ είναι από την ανέκδοτη e-συλλογή του Τάσου Κάρτα ΙΩΒΗΛΑΙΟ ε-ΡΕΜΒΗΣ ΕΠΙΟΥΣΙΑΣ ΟΜΟΙΟΚΑΤΑΛΗΞΙΑΣ (έρμαιο επέκεινα λερναίας εμμονής): Τόσα χρόνια μέρες και νύχτες και πορφυρά μεσημέρια, γράφω και ξαναγράφω αυτό τον Φαύλο Δούρειο στίχο, λευκή και απρόσιτη παρομοίωση στ' αναφορικό φεγγαρόφωτο…- όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει λυρισμό κι ωραία λόγια να εγκιβωτίζουν νοσταλγία ενός στίχου που είναι να βγει
(υπογραφή) : Δεσμώτης στονΊλιγγο της Σκιας 1000 Λέξεων ]